Ben adamým dedi ve son sözleride bu oldu.
Yanýndaki bütün hayatý boyunca ondan dostluðu-
nu esirgememiþ köpeði onun ardýndan en hüzün-
lü þarkýlardaki bir ezgi tonuyla havladý.Çevre-
de ki insanlar bu yalnýz adamýn kýrýþýk yüzüne ve
ölümün yüzüne kattýðý güzelliðe,mutluluða baka-
kalmýþlardý.Bana sorarsanýz onlar ölümden kork-
mayý býrakmýþ,ferrarisini satmadan hayatýn ve ölü-
mün sýrrýna en kestirmeden ulaþabilmiþ þanslý insanlardýlar.Ölüm bile güzeldir;adamca olan herþey
gibi.Galiba onu sadece ben tanýyordum.O kimmiydi?
Adamdý;fakir dünyada bir zenginlikti.Ona göre tanrý üç
þekilde insana görükürdü.Çocukça,gençliðin gücü ve þehvetiyle,yaþýn tecrübesiyle.Sonra da insanlarý görevli meleðiyle ölümsüzlüðe götürür,adamlarýn
ülkesinde yaþamalarýný saðlardý.O bizi çok severdi.
Adam olanlarýmýzýysa daha fazla.Aþýk olduk mu o da
sevinirdi.Biz üzüldük mü o'da.Ya aldatýldýk mý?Ýþte
o zaman az üzülmemiz için adam olma yetisi verirdi.
Bize eþlik etmesi içinde bir de canyoldaþý verirdi.Ne de olsa onun dilemesi yetirdi.Þimdi o tanrýnýn yanýna gitmiþ,ölümsüzlüðün dehlizlerinde dolaþýyordur.Bu-
nu bilmeseydim gözümden iki damladan daha fazla yaþ akardý;belki de göz pýnarlarým kuruyana kadar.O
buna deðerdi.Hepimizin birgün karþýlaþacaðý ölüme
sadece fakir bedeni ve yanýndaki iyi niyetiyle gidiyor-
du.Ben mi kimim?Belki de sizlere adamý ve köpeðini
anlatmakla görevlendirilmiþ birisiyimdir.Ben seçilmiþ
olaným adamý tanýdým çünkü...