“Annen seni sever miydi?”
“Kendinsin bir uzantýsý olarak evet.”

Birçok açýdan baktýðýmýzda bunun güncel hayatta bizi derinden etkileyen etkenlerden birisi olduðu ortaya çýkýyor. Etrafýmýza bir göz gezdirsek, bizim sevgimiz veya baþkasýnýn sevgisinin kökenlerinde hep bir çýkarsallýk, uzantýlýk olduðunu görürüz. Buradan da insanlarýn birbirini sevmediðini, ihtiyaç duyduðunu, baðýmlýlýk/baðlýlýk duyduðu tanýmýný ortaya koyarýz. Eh bunlar olmayýnca insanlar gerçek yüzünü ortaya koyuyor, sevgi bir yalandan baþka bir þey olmadýðý ortaya çýkýyor. Sevgi yoktur ihtiyaçlar vardýr diyoruz.

Tabi varsayým, ayaklarý havada olan bir varsayým deðil. Bir annenin çocuðunu (bilse de bilmese de) bir uzantýsý olarak sevmesi pek muhtemel ve hatta koca bir gerçeklik.

Burada mantýksal bir boþluk durumuna düþmüþ olabiliriz. Sevgiyi daha çok ruhsal, özsel, duyusal olmayan bir þey olarak olmasý gerektiðini zanneder, böyle olmayan þeyleri çýkarsal sevgi olarak tanýmlarýz. Ama düþünmek gerekiyor; gerçekten böyle midir? Sevgi çýkarsýz, salt ruhsal, bedensel olmayan duyum dýþý bir olgu mudur? Salt ruhsal ve öze ait olan sevgiler mevcut olabilir, ama geniþ tanýma baktýðýmýzda nedenli sevgi, uzantý olan sevgi daha fazladýr. Olumsuz olarak bakýlan þey hayatýn bir gerçeðidir.

Diyelim ki bu tür sevgi olumsuzdur ve gerçek sevgi hakkýný elde edememektedir. Anneniz sizi bir uzantý olarak seviyorsa, bu sizin özünüze yönelik bir sevgi olmadýðý anlamýný taþýyor (aslýnda tam tersidir). Peki, þunu sormak gerekiyor, siz annenize kendinizi sevdirecek bir yön mü buldunuz ki, onun sizin farklý yerlerinizi sevmesini istiyorsunuz. O kendine göre oradan daðýlan bir sevgi bulmuþ ve oradan geniþlemiþtir. Eðer ruhunuzu sevmesini istiyorsanýz, onu apaçýk ortaya koymanýz gerekir. Ancak o zaman gerçek sevmesi gereken yeri sevmiyor diye eleþtirilebilir. Ama bu yapýlamýyorsa, olay haksýz ve yersiz, hatta hiç de nesnel olmayan bir istek olur. Ýnsanlar sizden nefret ediyorsa, siz sevilecek tarafýnýzý göstermemiþ, onlarda bu yönlerin olduðundan habersiz kalmýþtýr.

Ama insaný yaþayan, soluyan ve “elle tutulur, gözle görülür” bir varlýk olarak kavradýðýmýzda, sevginin de belli bir zemin üzerinde þekillenmesini az da olsa kanýksamýþ oluruz. Sevgiyi de gözümüzde fazla idealleþtirip, onun insani bir ihtiyaç olmasýný hazmedemiyoruz. Sevgi de insanýn yaþamasýna hizmet eder. Onun yaþama yönelik ihtiyaçlarýndan türer. Bir varlýk, örneðin türünü devam ettirmek istiyorsa, bütün koþullar olumsuz bile olsa ona sevgi duymasý gerekir. Bu açýdan, “uzantý” olmak bu en kötü duruma bile bir saðlama yaratýr. Sizi seviyordur, çünkü onun parçasýnýzdýr. Sevgiyi biraz da bu evrimsel kaynaktan incelersek, ne sevgiyi gereksiz tanýmlar içine hapseder, ne de onu insan dýþý ve yaþanmayan bir duygu olarak görürüz. Sevgi herkes tarafýndan yaþanýr, ama bunu yaþayýþ biçemleri farklý ve çeþitlidir. Sýrf öze ait olan sevgi ideal bir sevgidir; olmasý istenen, olursa daha yüce bir durumun olacaðý þekildir. Ama bunun olmasý içinde onun araçlarýný yaratmalý, sevginin özümüze yönelik olmasýný istiyorsak, oramýzý insanlar açmalýyýz. Yoksa size karþý sevme nedenleri bulan insanlarý ne sevgisizlikle suçlayabilir, ne de buna gerçekten bir hakkýmýz olduðuna inandýrabiliriz.