Kendine yol bulamamýþ insanýn avuntusudur, özlediðidir, gitmek istediðidir. Hayatýnda oluþan ya da süregelen baþarýsýzlýklara karþý bir sýðýnaktýr. Gidebilirim düþüncesi kiþiyi rahatsýz ortamýnda rahatlatýr. Uzak yollar, bitip tükenmez yollar özler kiþi…. Kýraç, sarý yollar, topraklý yollar… Kavisli, virajlý yollar… Her virajýn ardýnda yaþamýn sunacaðý sürprizi beklemenin avuntusuyla yoldan kopamaz insan… Olmayacaðý bilmenin umarsýz iççöküntüsüyle, mucize beklentisinin it dalaþýdýr yol… Ve bu it dalaþýndadýr yolun cazibesi… Her viraj bir umut, her viraj bir hayalkýrýklýðý…. Virajlarda deðiþen pek birþey yoktur oysa… Belki göz önünde uzayýp giden manzarada küçük bir kesit farklýlaþýr… Oysa kiþi; -týpký Kekova daki gibi- bir virajýn ardýndan ansýzýn önüne denizin açýlacaðýný, maviliklerinde saðaltacaðýný, dinginliðiyle kuþatacaðýný umar, umarsýzca umar…
Bir büyüdür yol… En karmaþýk ruh halinde, içdünyadaki en kanlý çatýþmalarda bile hep bir umut vaat eder… Çünkü kiþinin hep bir gitme þansý vardýr… Ama yerleþikliðidir ona engel olan… Yerleþikliðinden göçedebilen kiþidir yola gidebilen….
Hayatta gidilen her yol; insanda, hayata yön verme çabasýný, amacýný taþýr… Kiþinin hayatý her yolun sonunda çýkmaz sokakla karþýlaþmakla sürer… Çünkü her amaç, her tercih diðer yanda bir kaybediþtir… Yolun sonuna ulaþan bu kez kaybettiðini özler… Yaþam çýkmaz sokaklar arasýnda biter…