Bir yýl… 365 gün… Ne kadar uzun bir süreymiþ meðer. Söyleseler inanmazdým.
Yalan olmasý için ne kadar dua etsem, ne kadar göz yaþý döksem de, gittin iþte. Yanýmda yoksun. Kokun yok, gözlerin yok, sarýlýþlarýn yok. Ýçime öyle oturdu ki. Sesini bile duyamamak. Nasýl da bir tutmuþum diðer ayrýlýklarla bunu. Eskiden en azýndan bana ait olmadýðýný düþünüp kendi içimde yaþatýyordum seni. Bir hayal dünyasýnda düþe kalka gidiyordum. Bir telefon kadar uzaktýn bana ne olursa olsun. Hayata tutunduðum tek dal olduðunu fark etmek zor geldi bana. Hayata tutunduðum tek dalýmýn kýrýldýðýný hissetmek.
Hiçbir þey yapmak istemiyorum. Sadece yataðýma uzanýp sýzana kadar hýçkýrýklarla aðlamak ve derin bir uykuya sýzmak. Uyandýðýmda yanýmda bulmalýyým seni, yoksa yaþayamam. Nefessiz kalýyorum sen olmazsan. Sen benim HAYATIMmýþsýn. Ne kadar yalan her þey. Bu hayat, dün, bir yýl öncesi. Dünler hep yalan, gerçek olan bugünlermiþ gibi. Þimdi sen yoksun, bugün sen gittin ve yarýn olmayacaksýn.
Kendime gülüyorum içten içe. Neden yalan söyledim sana acaba. Gözün arkada kalmasýn diye mi, yoksa gururuma mý yediremedim özlemi. Yerleri mi deðiþtik ne. Cumartesinin gelmesini bu kadar dört gözle bekleyeceðimi bilmezdim. Vurmalýyým zamaný geldiðinde. Hep benim yanýmda kalmalýsýn. Gitmemelisin.
Neden yalan söyledim. “Ýlk defa mý ayrýlýyoruz sanki. Benim zaten dünya kadar iþim var, onlarý yapacaðým” derken içten içe haykýrdým, farkýnda bile deðildin oysa.
Ah aþkým, sana yalan söyledim. Sensiz, sesinsiz ve gözlerinsiz nasýl geçecek bu günler bilmiyorum.
Sensiz ne kadar yalnýz ve savunmasýz kalýyorum. O çocuklarýn bile bir anlamý kalmadý benim için. Donuk gözlerle baktým hepsine. Hepsinden nefret ettim. Sanki onlar olmasa yanýnda olabilecekmiþim gibi. Oysa o da yalan.

Bugünün özeti mi: Sana yalan söyledim. Yokluðun katlanýlmaz geliyor. Beynim dýþarýya fýrlayacak gibi. Sensiz nefessiz kalýyorum…