Her þey geçer

Geçiyor elbette. Üzüntüler de geçiyor sevinçlerde. Hangi acý sonsuza kadar sürmüþ ya da hangi mutluluk yýllarca devam etmiþ. Olmuyor. Hiçbir þey ayný kalmýyor hayatta. Yýllar geçiyor, aylar ,haftalar günler saatler geçiyor. Her þey deðiþiyor.

Her gün yeniden baþlýyoruz hayata. Her gün yeniden doðuyoruz. Týpký güneþin her gün yeniden doðduðu gibi. Az sonra ne yaþayacaðýmýzý bilmeden gözlerimizi açýyoruz yeni bir güne . Hayatýn bize ne getireceðini bilmeden.

Hayat çizgilerimiz zaman zaman kesiþiyor. Hiç tanýmadýðýmýz insanlarla ummadýðýmýz olaylar yaþýyoruz. Bazen mutlu oluyoruz bazen mutsuz. Hiçbir hayat çizgisi dümdüz gitmiyor. Ýniþli çýkýþlý eðriler halinde seyrediyor. Baþkalarýnýn hayat çizgileriyle bazen yan yana bazen iç içe geçerek gidiyor.

Bazýlarý bizi derinden etkiliyor. Tesadüf sandýðýmýz o karþýlaþmalar bizi bambaþka biri yapýyor. Çünkü artýk tek baþýna giden o zayýf çizgi olmuyoruz artýk.

Olaðanüstü herhangi bir þey yaþamasak da hayatýn kendisi risklerle dolu . Önümüzü göremeden , bilemeden ne olacaðýný ; yaþayýp gidiyoruz. Neden bu hayatý yaþadýðýmýza , sonunda neler olacaðýna dair hiçbir bilgiye sahip olmadan. Sadece tahmin ediyoruz o kadar.

Çoðu zaman aklýmýz sýnýrlý kalýyor , tahminlerimiz yanlýþ çýkýyor. Baþka hayallerle çýkýyoruz yola ; kendimizi bambaþka yerlerde buluyoruz. Planlar programlar yanýltýyor bizi. Çoðu zaman da insanlar yanýltýyor . Çünkü herkes kendisine göre en doðru olaný düþünüyor. Ve kendisine en çok yarayacak þekilde yönlendiriyor bizi. Kimse, kimse için en doðruyu söylemiyor. Söylese kendisi zarar görecek belki de.

Oysa ne kadar önümüzü göremesek de hayatta bizi en doðruya yöneltecek þeyler de var. HÝSLERÝMÝZ. Yüreðimizin ta derinlerinden çýkýp gelen bu hisler bizim için en doðru olaný söylüyor. Bizim en yüce hayrýmýza olacak þekilde uyarýyor bizi. Fakat biz nedense bu hisleri yeterince algýlayamýyor , sesine kulak veremiyoruz. NEDEN? Çünkü o kadar meþgulüz ki kendi dýþýmýzdaki olaylarla içimizden gelen sese kulak veremiyoruz. Ne yiyeceðiz ,ne giyeceðiz , ne satýn alacaðýz, o ne yapmýþ, bu ne diyor derken asýl ihtiyacýmýz olan þeyleri göremiyoruz.

Çoðu zaman birlikte yaþadýðýmýz insanlarý , sevdiklerimizi gözümüz görmüyor. Sanki hiç ölmeyecekmiþiz gibi erteliyoruz sevgilerimizi. Esirgiyoruz bir çift güzel sözü. Nasýlsýn demeyi, özlemlerimizi söylemeyi, sarýlmayý, sohbet etmeyi.

Bir sonraki nefesi dahi alacaðýmýzýn garantisi yokken bu dünyada ; sonra diyoruz hep sonra . sonra yaparým ,sonra görürüm, sonra söylerim ,sonra gelirim. Biz sonralara saklarken düþüncelerimizi belki de hiç gelmeyecek sonralar. Çünkü þimdiyi yaþamýyoruz hiç.

Asýl olan “þimdi “yaþadýðýmýz. Ne geçmiþte yaþýyoruz ne gelecekte. Bu gün çocuklarý izlerken müzik dersinde ; onlarýn ne kadar “aný” yaþadýklarýný fark ettim. Ne geçmiþin piþmanlýklarý vardý üzerlerinde ,ne de gelecek kaygýlarý.

Kaygý duyarak geleceðimizi deðiþtiremiyorsak eðer ve keþkelerle geçmiþi yenileyemiyorsak ; neden üzüyoruz kendimizi. Bardaðýn dolu yanýný görebilen insanlar ancak hatalarýný tekrar etmezler. Geriye bakmanýn da hiçbir anlamý yok önümüzde koskocaman bir yaþam varken.
Ne kadar yaþarsak yaþayalým bu dünyada en güzeli sevdiklerimizle birlikte olmak.
Semra Þener
17/1/2005