YILDIZ KAYDI

Asmalardan üzüm koparmayý özledim. Zeytin aðaçlarýna týrmanmayý gece vakti. Saklambaç oynamayý karanlýkta .Her an arkamdan bir el gelip beni yakalayacakmýþ duygusuyla , arkama bakmadan koþmayý kalbim çarparak. Sobelemeyi. Yaðmurda çuvallarý baþýmýza geçirip o nefis toprak kokusunu içimize çekerek dolaþmayý.

Ýstanbul Ýzmir anayolunun hemen kenarýndaydý baðýmýz . Yolun kenarýnda çok güzel bir villa. Orda hep bað damlarýnda otururdu insanlar ,ama bizimki villaydý. Babam yaptýrmýþtý .

Turistler geçerken mutlaka uðrarlardý. Onlara üzüm ikram ederdik . Hiçbir zaman para almazdý babam onlardan. En çok da karavanla gelen turistleri severdim. Evlerini sýrtlarýnda taþýyan kaplumbaðalar gibi. Giderlerken özenirdim onlara. Bazen kendi paralarýndan verirlerdi elimize. Babamýn yüzüne bakardým , baþýný sallarsa “al “ diye ,alýrdým .

Baðýmýzda her çeþit üzüm vardý. Sultaniye üzümlerine bayýlýrdým en çok. Bir de kuþ üzümlerine. Ýlaçlanmamýþsa eðer, dalýndan yerdik. Parmak üzümleri ,çekirdekli, çekirdeksiz beyaz , kara her çeþit üzüm vardý baðýmýzda. Yaz aylarýnda babam iþçi tutardý onlarý toplamak için. Üzümler toplanýr, Büyük lancalarýn içinde ilaçlý suya batýrýlýr , sonra , önceden hazýrlanan sergi yerine serilirdi kurusun diye. Uzun bir süre kalýrdý orda üzümler . Annemle babam sýkça uyarýrlardý bizi oynarken üstlerine basmayalým diye.

Annem evimizin önüne patlýcan, biber domates gibi sebzeler ekmiþti. Bir de toprak bir fýrýn yapmýþlardý evin yan tarafýna. Orda ekmek piþirirlerdi zaman zaman. Bazen komþular da gelirdi.

Evimizin önü baharda papatyalar , gelincikler , lalelerle dolardý. Nefis bir manzaraydý o. Gelincik , papatya toplardýk. Belki o zamandan kalma bir duygudur bu , ben papatyayý çok severim.

Bir köpeðim vardý ; adý bobi. Akþamlarý babamýn cipini 4 km öteden hisseder yola çýkardý onu karþýlamaya. Her akþam komþularla bir araya toplanýr sohbetler edilir , yenilir içilirdi, Bazý akþamlar yolun karþý kenarýndaki Hilmi amcalara giderdik. O bize cümbüþ çalardý.

Bazen geceleri evin önündeki çimenlerin önüne sýrtüstü yatar gökyüzünün lacivert karanlýðýnýn içindeki yýldýzlarý seyrederdik. Yýldýz kaydýðýnda çok üzülürdüm . Çünkü her kayan yýldýz birinin ölümünü haber verirmiþ derlerdi . Hiç istemezdim yýldýzlarýn kaymasýný.

En sevdiðim arkadaþým Tayfun’du. Tayfun 6 , ben 7 yaþýndaydým. Onlarýn evi yolun karþý tarafýndaydý. Bazen onlarýn evinin orda , bazen de bizim orda oynardýk.

Bir sabah Tayfun beni çaðýrdý onlarýn orda oynayalým diye. Gittim. Bir süre orda oynadýk. Sonra bizim tarafa geçmeye karar verdik. Yolun kenarýna geldik .Her zamanki gibi saðýmýza solumuza baktýk. Görünürde araba yoktu . Ýkimiz birden fýrladýk yola. Ben arkama bakmadan koþuyordum. Öyle hýzlý koþmuþum ki ta baðýn içlerine kadar gitmiþim. Tayfun’un arkamdan geldiðini sanýyordum. Arkama dönüp baktýðýmda bir de ne göreyim. Herkes baðýrarak yola doðru koþuyor. Yol bir anda insanlarla doldu. Uzaktan annemin baþörtüsünü çýkarýp yere doðru koyduðunu görebildim. Tayfun’un üzerini örtmüþ.


Anlayamamýþtým ne olduðunu. Koþarak oraya doðru gittim. Beni yaklaþtýrmamaya çalýþtýlar. Ama ben görmüþtüm göreceðimi. Tayfun kanlar içinde yerde yatýyordu. Herkes baðýrýyordu. Annesi feryatlar içinde aðlýyordu. Taþ oturdu yüreðime. Donakaldým. Daha ölümü anlayamayacak yaþta ölümle bu kadar yüz yüze gelmiþtim. Az ilerde beyaz murat marka bir araba duruyordu. Tayfun’a çarpan araba oydu. Sahibi de çocuk doktoru. Adam herkesten periþan görünüyordu. Ayný anda birlikte yola fýrlamýþtýk ve ben ondan daha hýzlý koþtuðum için kurtulmuþtum.

O günden sonra oralarýn tadý kalmadý.
Semra 2003
BB>