Bugün uzun süredir iç kanamalarýmý saymazsak ilk aðlayýþým. Eskiden bir "þampiyon" filmini her seyrediþimde ve ayný sahnede aðladýðýmý hatýrlarým bir de aile içi kavga sonrasý kovulduðumda evden. Hani son bir maç yapar þampiyon ve maçýn sonunda ölür ya. Oðluyla birlikte ben de aðlardým.
Son dört yýldýr ölü gibi dolanýyorum, aþk, karþýlýksýz sevda, vesaire. Boðazýma yular ip geçiren cellatlarý her görüþümde boynumu bükmek, yüzümü çevirmek gibi kaçýþlara tutundum. Aþk ne kadar uzaklaþtýrýyor insaný. Ne kadar daðlýyor. Neyse geçiyor artýk. Yavaþ yavaþ dönüyorum hayata, aðýr hasta kompartýmanýndan hava deðiþimi verdiler artýk.
Bugün neden aðladýðýma gelince. Belki bu da yaþadýklarýmla ilgiliydi. PAKO'nun ölümü üzerine Hýncal Uluç'un yazdýðý cimbom öyküsüne gelen cevap: Karþýlýksýz sevgi. Kendini adamak. Soyutlanmak dünyevi ihtiyaçlardan. Sevgisini hiç saklamadan gösterebilmek. Ölüme bile direnen sadakat duygusu. Belki de her insan tatmalý bu duyguyu. Benim de bir kedim vardý. Sokakta yaþardý. Onun da birgün ölüsünü bulmuþtum. Köpekler boðmuþtu. Yavrularý ya ölü doðardý ya da pek yaþamazdý. Bir erkek yavrusunu büyütebilmiþtik. Annesi ölünce onu pek nadir görürdüm. Küçüktüm o zamanlar. Sevgili kediciðim. Bir de coli adýnda köpek vardý. Ne zaman köye göç etsek yazlarý fýndýk toplamak için uzak evlerden bizi ziyarete gelir bizi beklerdi. Ön bacaklarý çarpýktý. Araba çarpmýþtý. Sevgili coli. Þimdi büyük bir þehirde beton gemiler arasýnda çok özlüyorum o eski günleri çok.