Ben.. Ben kimdir ki? Nasýl gelmiþ þu ben buraya? Nerelerden kopmuþ? Bakýyorum; ellerim var, yüzüm var, beni ve çevreyi gören gözlerim var: Görüyorum! Beni gören bu gözler ne kadar mükemmel iki araç?
Nasýl bir olay bu? Ben’in etrafýnda kurulmuþ bir dünya var. Nasýl bir düzen?
Etrafýma soyutluktan bedene düþmüþ bir yabancý gibi bakýyorum. Kim bu insanlar? Ben neden bu evdeyim? Ben kimim? Nereden geldim? Nasýl geldim? Ne zaman gideceðim? Nereye gideceðim?
     Algýlýyorum. Tenimi çarptýðýmda tenim acýyor? Peki ruhumu çarpabilir miyim? Neden iki kiþiymiþim gibi hissediyorum? Bu bedeni kim seçti bu ruh için? Neden bu ikinin üzerinde tek bir Ben var? Neden ben varým?
Düþünüyorum. Evet, neden ve nasýl sorularýný soruyorum. Oysa cevap yok. Cevaplar bilinse taþýnýr mýydý bizimle? Bilmek aðýr gelmez miydi?
     Bu sorularýn ardý arkasý kesilmiyor? Peki ben nasýl oldum? Nasýl varým ve nasýl yok olacaðým? Bu kimin eseri? Aynaya bakýyorum…
Soyutlandým bedenimden ve bir yabancý gibi bakýyorum bedenime, ona alýþmaya çalýþýyorum. Bedenimden nasýl düþtüm? Nasýl soyutlandým? Ne sevgi var, ne nefret, sadece iki duygu: Algýlayýþ zorluðunun verdiði þaþkýnlýk ve ne olacaðýný bilmemenin verdiði korku.
     Gözlerimi kapýyorum, aralýyorum. Lavabonun önündeyim. Uzanýp çeþmeyi açýyorum. Su akýyor. Avuçlarýma aldýðým su kümesini yüzüme atýyorum. Evet, serinlik hissi. Bu güzel bir duygu. Algýlýyorum. Ellerimin yüzüme deðiþini, suyun ýslatýþýný hissediyorum.
Bu ruhta neler gizli? “Bildiðim tek þey hiçbir þey bilmediðim” sözü geliyor aklýma. Nereden ve nereye. Bize katýlanlar, bizden alýnanlar..
Ben yaratýldým. Bu benim tercihim deðildi. Ne farkeder, tercihim ya da deðil, iþte buradayým. Bu bedenin içinde. Algýlamayý ben seçmedim. Bu göz rengini, bu saçlarý, bu elleri.
Peki yaþadýklarýmý ve yaþayacaklarýmý? Sevinçlerimi, hüzünlerimi? Bilmiyorum.
Bakýyorum…     
Düþünüyorum. Sevgiyi, nefreti; yaþanmýþlýklarý. Geçmiþ geliyor aklýma. Andan sýyrýlmadan geriye dönüp bakýyorum. Genç bir kýzdým, saflýðýmýn içinde gerçeklerle tanýþtým, kaldýramadým, hatalar yaptým. Bu, ben miyim? Hatalarýyla, doðrularýyla, karþýmda duran bu beden ben miyim?
     Garip bir yolculuk bu. Varlýðýmý sorguluyorum. Bir anlýk bir algýlayýþ bozukluðu mu acaba? Yoksa algýlayýþým boyut mu deðiþtiriyor? Ya da ruhum bedenimden mi soyutlandý? Madde ile mananýn çatýþmasý mý oluyor? Varlýk ile Yokluk gerçeðinin sorgulanmasý mý? Kavrayamadýðým: Varlýk - Yokluk. Kavrayabildiðim tek bir þey: bunlarý Yaradan.
     Duruyorum. Soluk alýþlarýmý duyuyorum. Gözlerimi kapatýyorum. Nefes alýyor, ve veriyorum. Kavrayamýyorum.
     Dayanamýyorum. Cevapsýz sorular çileden çýkarýyor beni. Tüm bu sorgulamalarý bir kenara itiyorum. Ve lavaboyu terk edip televizyon odasýna geçiyorum. Çerçevelerde duran fotoðraflara yüzümü dönüyorum. Onlar kim diye sormak istemiyorum. Elime televiyon kumandasýný alýp televizyonu açýyorum. Oturup seyrediyorum…