RÜZGARLA SEVÝÞMEK

Yazmak ya da hissetmek.
Mülkiyetini alamayýz ki kelimelerin.
Ya sen sýralarsýn onlarý telgraf tellerine,
ya da senin bedeninde bir baþkasý
döküverir acýmasýzca,
en kýrýlganlarý bile...
Önemli olan
anlaþabilmektir karþýndakiyle.
Önemli olan
göz göze bakabilmek hala,
kelimeler fýrtýnayý haber verirken.

Ne söylersen söyle,
ne yazarsan yaz
sana yada bir baþkasýna dair,
dinleyenin anladýðý kadar olacaktýr
bütün anlatabilme yetin.
Tepeye giden patikanýn
yegane anahtarýdýr o -dinleyen-in.
Ansýzýn baþlayan dolu misali
tüm ifadelerini sarssa da ,
soru iþaretlerinin olmasý da güzeldir bir konuþmada
ya da ünlemlerin veya
uçurumdan itilmelerin...

Sonuçta
Ta ki,
herþeyden vazgeçip
gerisin geri,
coþkunu yüreðine,
yüreðini eline alýp
koþmaya baþladýðýnda
hissedersin ancak içinde rüzgarý.
Eðer en büyük zevkin
kelimeler ve dinleyenden öte
yapayalnýz ve çýplak
rüzgar ile seviþmekse...