Soðuk… Vücüdumu yalayýp yoluna devam eden rüzgar sokak lambalarýna asýlmýs ucuz panolarý sallýyor acýmasýzca. Hafifce titriyor, sonuna kadar düðmelerini iliklediðim siyah kabanýma daha da sarýlýyorum. Soðuðun içeri sýzabileceði en küçük bir boþluk bile kalsýn istemiyorum. Kulaklarým soðuktan – iki gün önce deldirdiðimden dolayý da olabilir bilmiyorum- kýzarmýþ ve acýyor… Sapkamý biraz daha aþaðý çekip zavallý kulaklarýmýda ýsýtmak istiyorum ama ne kadar çekersem çekeyim sapka bi süre sonra tekrar yukarý çýkýyor.
Caddeler boþalmýþ… Bir yerlere yetiþmeye çalýþan tek tük insan var sadece. Þanslýlar… En azýndan evlerinde onlarý bekliyen birileri var. Peki ya ben? Istediðim kadar yavas olabilirim… Hatta hiç dönmiebilirim de… Kimsenin umrunda olmaz … Evde beni bekleyen kucuk beyaz bi tüy yumaðýndan baska birsey yok ne de olsa… Yine de adýmlarýmý hýzlandýrýyorum biraz, belkide kucuk tüy yumaðý coktan camýn önüne kurulmus sahibesinin nerde kaldýðýný düþünmeye baslamýstýr…
Ona ilk dokunusumu hatýrlýyorum da – nasýl unutabilirim ki?- sanki birbirimize ilk görüþte baglanmýstýk… Bana o minik mavi gözlerini dikip;
“hadi al beni, cok fazla yük olmam sana… Bi tas süt ve biraz þefkat yeter… Hem sadýk da olurum, aksamlarý eve geldiðinde kapýda beklerim seni.” demisti..
Nasýl býrabilirdim ki onu eski gazete kaðýtlarý serilmis kafese? Bende baþýný oksadým korkarak, sanki her an ona bi zarar vericekmiþim gibi geliyordu…
Kucuk tüy yumaðýyla eve geldiðimde onu kanepenin üstüne býrakmýstým.. Bir sure etrafa bakmýstý yabancý yabancý… Sonra kanepeden inip camýn önünde ki kaloriferin üzerine – bir daha inmemek üzere- çýkmýstý.. sýcak… Kediler sýcaðý severdi, bunu biliyordum… Odamdan bi yastýk getirip altýna koydum… Cok sýcaktan rahatsýz olmasýn diye… Belki açtýr diye mutfaða yöneldim, bi tas ýlýk süt getirecektim… Sýcak olmamalýydý, ama soðuk da olamazdý… Annelerin bebeklere yaptýðý gibi sütü ýsýttýktan sonra parmaðýmý hafifce icine batýrýp kontrol ettim… Tamamdý… Ne sýcak ne soðuk… Ilýk…
salonumun kapýsýnda beni hayatým boyunca unutamayacaðým bi manzara bekliyordu… Beyaz tüy yumaðý kaloriferin uzerindeki yastýkta kafasýný patilerinin arasýna almýs uyuyordu… Dunyanýn en güsel ve masum görüntüsü bu olmalýydý… Evet … kesinlikle buydu…
Evin sokagýna girdiðimde dusuncelerimden biraz olsun uyanýp dairemin camýna bakýyorum.. Yaðmur damlalarý ve gecenin karanlýðý birlesip iceriyi iyice görünmez kýlmýslar… Çantamý karýþtýrýp anahtarýmý bulmam biraz zaman alýyor, apartmana girdiðimde her zaman olduðu gibi posta kutumu kontrol ediyorum. Dolu… Pek fazla umursamadan alýyorum zarflarý… Tabi ki beni hic bir zaman unutmayan dostumdan geliyor… Elektrik idaresinden… Eski apartmanýn soðuk tas merdivenlerini týrmanmaya baslýyorum… dördüncü kata geldiðimde el yordamýyla apartmanýn ýþýðýný buluyorum… Anahtarlarý çevirirken olabildiðince hýzlý olmaya çalýþýyorum… Içeride, tüy yumaðýný sözünde durup beni beklerken bulacaðýmý umarak kapýyý acýyorum… Karanlýk… Kapýnýn yanýndaki masada duran ýsýðý yakýyorum.. Loþ bir ýþýk odayý kaplýyor… Donup kalýyorum… Karsýmda ki manzara kanýmý donduruyor… Kucuk tuy yumaðý kaloriferin üstünde yine basýný patilerinin arasýna almýs uyukluyor… Yanýndaysa ona baþýný dayamýs ve orda uyuya kalmýs siyah t-shirt’lü, kahverengi karýþýk saçlý bi çocuk… Dünyanýn en güsel ve masum görüntüsü konusunda ki fikrimi deðiþtiriyorum… Dünyanýn en güsel ve masum görüntüsü kesinlikle þu an karsýmda duran tüy yumaðý ve karýþýk kahverengi saclý çocuðun birlikte uyumasý…