Masanin üzerinde kendince yanip sönen telefona elini uzatmadan once tereddüt etti kiz. Neden mi? Bilmem.. Sanirim korkuyordu sadece… Korktugu sey neydi peki? Onu da bilmiyorum.. Soruyorum.. Kafa salliyor öylesine. Yapacak bir aciklamasi yok, korku iste diyor.. Sanki gitmemi isaret edermis gibi yerinde kýpýrdanýyor bi süre. Hemen anlýyorum ve yanýndan uzaklasýyorum. O benim gittigimi saniyor ama ben onu uzaktan uzaga izlemeye devam ediyorum. Telefona elini uzatýyor usulca.. Kapamýs oldugu gözlerini acarken, bir anlýgýna suratýna bir gülümseme yerlesiyor… Dudaklarý hafifce kývrýlýyor ve aralanýyor. Belki farkýnda degil bunun. Evet evet.. Sanirim farkýnda degil. O zaman neydi bu gülümseyis? Daha gözlerini acmadan suratýna yerlesen hayin sýrýtýs? Ben daha bu soruya umutsuzca cevap ararken, o telefonu elinden fýrlatýyor. Hayýr bu kez korkuyla yada tiksintiyle degil, sadece öylesine fýrlatýyor. Kendi kendime ikinci bir soru yöneltiyorum; ne yapýyor bu kýz?
Merakla onu izlemeye devam ediyorum. Sanki beni fark etmis, hatta basýndan beri orada oldugumu biliyormus gibi oldugum yere dönüyor. “Ne oldu? Ne var?” diyor. Cevap veremiyorum. Benim kendime sordugum sorularý bu kez o bana soruyor. “Hiç” diyorum. “Hic birsey olmadi.” Baska ne cevap verebilirdim ki zaten? Ortada bundan baska bir cevap yok. Gercekten. Ne var? ne oldu? Kendime tekrar soruyorum.. Dürüstce cevap vermem gerektigini parantez icinde belirterek. Aldýgým cevap, ona verdigimden pek farklý degil. Hiç.. Hicbirsey olmadi..
Kendi kendime konustugumu hissediyorum o sýrada.. Ben bunun farkýna varýr varmaz mýrýltýlarým jiletle kesilmis gibi duruyor. Dagýlýyor. Jilet… Derini jiletle kestiginde de dagýlýr ya kan hani.. Aynen onun gibi.. kelimeler.. Kan… Benziyorlar aslýnda.
Kýz beni yanýna çagýrýyor. Aramýzda onca mesafe olmasýna ragmen ses icimden geliyormus gibi yakin.. Hatta biraz eko yapýyor, fark ediyorum.. Ama caktýrmýyorum.. Neyime lazim birde þizofren damgasý yemek… Içimde yankilanan ses bir daha bana sesleniyor.. Geldim manasýnda kafamý sallýyorum.. Geldim..
Kýz sabýrsýzca ayaklarýný sallýyor.. Bunu bende yapardým.. Hatta hala yapýyorum.. Özellikle sýnav önceleri.. Stresliyken.. Kýzýn yanýna vardýgýmda bana oturmamý isaret ediyor.. Oturuyorum.. “Sana birsey anlatacagým” diyor.. Onayýmý aldýgýnda anlatmaya baslýyor…
“Birini sevmistim ben.. Hemde cok.. Uzun süre.. Durmadan.. Delice.. Herseyimi vermistim o kisiye. Sevgimi, nefretimi, tutkumu, þehvetimi, mutlulugumu, hüznümü.. Kýsacasý tüm duygularýmý. O benim ikinci ruhum olmustu. Sýgýnagým.. Aslýnda tam sýgýnak demek dogru olmaz. Bilemiyorum.. O, sanki bendim. Onda kendimden kesitler görüyordum. Gercekten öyle kesitler var mýydý bilmiyorum. Sadece görüyordum.. Dedim ya, o benim herseyimdi. Tüm hayatým onun üzerine kurulmustu. Bir ara beni býrakýp gitti uzaklara. Her ne kadar bana inanmasada, ben o süre icinde hep onu düsündüm. Bedenen uzagýnda olsamda ruhen hep yanýndaydým. Istedigi herseyi yapmak istedim. Ama kimi zaman korkum, kimi zaman baska nedenler, ne oldugunu bilmiyorum, bunlarý yapmama engel oldu. Ona olan sevgimi her dakika dile getirdim. Piþman mýyým? Hayir. Simdi olsa yine aynýsýný yaparým.. Herseyi paylastým onla.. O bana pek fazla sey anlatmazdý. Isterdim.. Ama anlatmazdý nedense.. Fazla utangactý sanýrým.. Üzülürdüm kimi zaman... Paranoyaklasýrdým.. Beni sevmedigini dusunurdum.. Ama o zamanda, sevmese benle olmazdý, diyerek kendimi teselli ederdim.. Evet.. Beni severdi o.. hep buna inandým.. Ve sanýrým dogru seye inandim..”
Kizin sesi birden bire kesildi.. Gözlerimi, diktigim yerden alarak ona cevirdim. Bana bakýyordu.. O anda garip birsey hissettim. Bana, beni ve “o” nu anlatiyordu benim agzimdan.. Ses, ben esnedigim icin kesilmisti.. Kendimle konusuyor, kendime “bizi” anlatiyordum.. Sustum.. Yaptýgým paranoyalarýn anlamsýzlýgýný anladým… Bana en yakýn yastýgý kucakladým.. Masanýn üstünde hala yanýp sönmekte olan telefona elimi uzatýp “alo” dedim.. Telefondaki ses, "Benim" diye karsýlýk verdi.. "Seni özledim de"...