Kendim için giriþeceðim gerçekçi bir tahlilin, hem acý verici hem de gerektiði þekilde yapýldýðý takdirde, çok rahatlatýcý ve yol gösterici olacaðýný düþünüyordum. Kendimin ne olduðu ve sýnýrlarým hakkýnda þüphelerim vardý. Bende bir yaþam tarzý halini alan otokritiklerin neyi bulamadýðýný, neyi atladýðýný anlamak istiyor ve bu ne kadar zahmetli de olsa üstesinden gelmek istiyordum. Hissettiðim boþluðun, gereksizliðin, güvensizliðin gerisinde olan kendini beðenme ve güvenme duygularýnýn hangisinin gerçek ve ‘neden’ olduðunu bilmeliydim. Çünkü öyle zannediyordum ki þahsiyetim; tüm düþüncelerime, tüm his dünyama etki eden, hatta onlarý kökten etkileyen çok önemli bazý temeller üzerinde yükseliyordu. Kimi zaman hoþlandýðým, kimi zaman zevk aldýðým ama çoðunlukla zorlandýðým durumlarda ve hep ‘hesaplý’ buluyordum kendimi, bu da hoþuma gitmiyordu. Kendimde hoþlanýlmayacak, sýkýcý taraflar mý aradýðýmý.... bilemiyordum. 'Baþkalarýna gösterdiðim hoþgörüyü kendime gösteremiyor muydum?' 'Yoksa baþkalarýna karþý da en az kendime olduðu kadar sert miydim?'. Bana benim hakkýnda iyi niyetle ama gerçekçi yaklaþýmlarla dýþarýdan bakacak bir dosttan da hayatýmýn en ihtiyaç duyduðum zamanlarýnda mahrumdum. Benliðim hakkýnda içimi rahatlatacak gerçek verilere ve temeli yapmacýk olmayan görüþlere ihtiyacým vardý. Bunu da kendim yapmak zorundaydým.

     Ýnsanlardan çoðu, kendilerine olduklarýndan daha çok deðer biçerler, buna bilerek ve isteyerek yaparlar. Sonra da uydurduklarý yalana inanýrlar... Hayatlarýnýn en büyük yalanýyla barýþ içinde, ve belki de bu huzuru kendilerinden çok daha hak edenler yanýnda, huzurla yaþarlar. Kendi deðerlerini fazlasý ya da eksiði olmadan, olduðu gibi bilmek onlarýn sorunu deðildir. Bunu da yapay bir bunalým olarak deðerlendirirler. Oysa ki benim de içinde bulunduðum bir azýnlýk için, kendi deðerinin -daha doðru bir ifadeyle 'kendinin'- farkýnda olmak en büyük huzur ve mutluluk sorunu halini alabilir. Çünkü yaþamýn her anýna, her his, her düþünce ve her harekete sinen bir anlayýþýn anahtarýný elimizde somut olarak tutmak isteriz bizler. Kendim için, -hoþuma gitse de gitmese de- o anahtarý en derin okyanuslarýn dibinden çýkarmak istiyordum. Bilinçli yaþamak isteyen benimin, gerçek bir dünyada mý, yoksa yapay bir dünyada mý yaþadýðýný bilmeye ihtiyacým vardý.

     Çoðu zaman kendimi küçük görmeme neden olan çekimserliðimin nedenlerini -ki daha sonra anladým;bu iki kova misalidir. Biri doldu mu, diðeri boþalýr. Ýçleriyle ve iç dünyalarla daha barýþýk olan insanlar için dýþdünyaya yabanlaþmak kaçýnýlmazdýr.- gerçekten kendimi küçümsememe neden olacak kadar büyütülmeye deðer olup olmadýðýný bilmeye, hayatý bu kadar ciddiye almama neden olan þeyleri, neden pervasýzca arada bir de olsa kendimi býrakamadýðýmý anlamaya ihtiyacým vardý. Gerçekten kendimi önemsediðim kadar önemli miydim? Ya da çoðu zaman kendimi önemsiz gördüðüm kadar önemsiz mi? Gerçekten bende var olduðunu sandýðým o çok az kimsede rastlanan potansiyele sahip miydim? Eðer varsa onunla ne yapabiliyordum, þimdiye kadar ne yapabilmiþtim? Yoksa... ben de o potansiyele sahip olmayanlardan biriydim de, kendimi kandýrarak onlardan daha bile ...... mi oluyordum? Neden kendimi bunca yalnýz, anlaþýlmaz ama bir o kadar da -son zamanlarda- sýradanlýðýn verdiði sýkýcýlýkta buluyordum. Bu da kendime yaptýðým bir haksýzlýk mýydý? Neden birilerinin de bana iyi birþeyler söylemesine bu kadar ihtiyaç duyuyordum da, iyi sözleri de mutlaka irdelemek gerekiyordu, onlarý önemsememeði kendi deðerimin tamamen farkýnda olmak kabul ediyordum. Bizler dostlarýmýzla, düþmanlarýmýzýn kanýlarý arasýnda bir yerlerde deðil miydik? Özellikle de kendinin herkesten fazla farkýnda olduðunu sanan benim gibiler böyle düþünürler ve ne yergileri, ne de övgüleri büyük doðallýkla kabullenecek güçleri yoktur.

     Hayatýn teoriðinde yaþýyor, pratikle teorik arasýndaki uçuruma hayret ediyordum. Böylesi bir uçurum büyük ihtimalle gerçek deðildi de ben yaþamaktan korktuðum, yorulduðum... ya da her ne hal ise... iþte öyle olduðum için bana gerçek gibi geliyordu. Belki de insanlarýn dejenerasyonu gerçekti... bunu bilemiyorum, ama deðerlerin küçümsenmesini, Don Kiþot'larýn azlýðýný kabullenesim de gelmiyordu.

     Diðerlerinin, nasýl olup da kolay yaþadýðýna hayret ediyordum. Ýçimde kimsenin boyutlarýnýn farkýnda olmadýðý bilmecemle yaþarken ve hissettiðim þeyleri taþýmak bana zor gelirken, baþkalarýnýn dert edindiði þeyler çok basit görünüyordu ve eðer onlarýn da benimkine benzer bir iç dünyalarý var idiyse, nasýl olup da kolaycacýk yaþayabildiklerine, bunu nasýl taþýyabildiklerine hayret ediyordum.