güneþim, bugün
bugün bahar.
deliliðimi yaðdým dün gece sabaha kadar...

gidemediðim parktaki yapraklar kadar
yalnýzdý sonbahar

kýrk ayak gittim bir kuyu
kuyunun dibi karanlýk ve kuytu
ýssýzlýðý bölüþtük yedik
konukseverler derneðine söverek
kýrkayakla bi gece vakti.

yarayý kaç kere kanatmalý?
çeyiz sandýklarýnda
kaç yýl saklamalý?
kaç kere koparmalý kabuðunu
kýrkayak?

çatýda biriken sular
birlik olup
bir oluktan aþaðýya inerler
inerler...
sadece inerler!
ne kolaydýr inmek!
iþ ki yaðmurda...
daha çok yaðsýn yaðmur kýrkayak
hadi aðla...

bir liman ki;
kaçabilen sýðýnýr
kanlý sularýnda ancak
sancýlar ve dualar sayýlýr
bu fýrtýna dinmeyecek biliyorum
limanlar aþýnýr mý sahi yanaþmakla kýrkayak?

her yerim ayna
içim dýþým kýrýk
kendime bakýyorum içerden ve dýþardan
ne görüyorum benden baþka?
bu bir þarký deðil ki çalýnsýn
bir kasaba sinemasýnda
film arasýnda
küçüklüðümdeki gibi
"senden baþka,
senden baþka"

denizin aðrýlarýný
neden biz çekeriz sadece?
ellere düðün dernek
bize niye dikenli döþek?
bu aðrýlarla mý olgunlaþacak
bu sancýlarla mý doðacak kýrkayak
bu çileli bebek?

deliyim ne var yüksünecek?
bildiðim kelimeleri kaybettim sadece
sende kaç kelime var kýrkayak
kendi sözlüðünü yapmaya
gel yardým et!
ipi kopmuþ tesbih tanelerini
yeniden dizelim
uyaklarýný ve imamelerini çýkararak.

bilmiyorum ne zamandýr ölüydüm
kaç ýþýkyýlýdýr ölüydüm ve deliydim
delirmezdim kolay kolay
yaramý kaþýmadýkça...
ama güneþim yine
kýrk ayaðýný feda edip
merhem diye sürdüðümden bu yana...