iki elin sesi var sahiden de
lakin
bir þey ler giderken onlarý alkýþlamasýný öðretemedim bir türlü yüreðime ben
yok yok
sen gidiyorsun diye deðil bu kelimeler
her ne giderse gitsin
çoðu gidiþ incitir insaný
daha sonradan kapanmasý zor olan yaralar býrakýr
ne bileyim
sevdiðin ölür önce
sonra en sevdiðin
sonra
daha da en sevdiðini söylediðin
insanýn yükü aðýrlaþýr
zaman öðretir bunu
kabullenmek istemesen de benliðinde
mecburiyetle yaþarsýn

oysa insan
bir çok duygunun birikimiyle bütünleþmiþ bir eksikliktir
gün geçtikçe yenileþir her þey
bazen se
hep aynýdýr yaþanýlanlar
hani bugün de mi yalnýzým der gibi
yahut
bugün demi sabah oldu der gibi
veya hiç bir þey söylemek istemediðin o anlar gibi
gariptir sahiden deðil mi
ne kadar çok þey paylaþsanda onca insanla
yarým kalmýþ þeyler daha fazla gelir insana
son kez gökyüzüne baktýðý an da dahi

iki kelimenin gücü var sahiden
aþk ve sevgi
aralarýnda hiç problem olmayan bu iki öz yaþam
bir çok insanýn ölümcül kavgasý
oysa her ikiside barýþçýl
lakin aþk biraz daha asi gibi
kargaþa hali
heyecan ve
cesaret verici
gelmelerin en baþý
gitmelerin bitmeyen sonsuzluðu
sanýrým sevgi daha saf
neden mi
sana aþýðým demek mi daha güçlü bir düþün
seni seviyorum mu
ben mi
ben düþündüm
düþündüm
düþümde kendimi gördüm
uyuya kalmýþ yorgunluðum
uyandým
hala mutluydum