Daha az acýmalý insanýn içi
gidenlerden arta kalanlara da deðil
yani olur olmadýk þeylere de olmaz ama
daha da az acýmalý
ölmedin ya
hani ölüm gelse sorsa
bu denli dert etmeyeceðim sessizliði de
insan kendisiyle insan olmaya çaba gösterince
hiç bir anlamý kalmýyor
sevmelerin
sevmemelerin
ne kadar güçlüysen
o denli geliyor sanki üzerine hayat
o da suçsuz da
bakma
suçlayacak kimse bulamadýðýmýzdan bunca þikayet
oysa
yarýn diye bir olgu var
doðacak güneþ
yaðacak kar
yaðmur var
solacak
ve yeniden açacak çiçekler var
yani umut hep var
bilirsin de
daha az acýmalý insanýn içi
hani baban ölmüþ
annen ölmüþ
karanlýk çokmuþ yaþamýn tam ortasýna gibi deðil de
az iþte
tarifsiz bir azlýk bu
ne kadar seveceðini bilmediðin insandan
ne kadar gideceðini de bilemez insan
aslýnda kalan da yanýyor yanmasýna da
yandýðý
kanmasý mý
kanmadýklarý mý hiç bilinmemekte
daha az acýmalý insanýn içi
vazgeçmeyi de bilmeli
vazgeçmemeyi bildiði gibi
susmak
güçlü bir duygudur
ne kadar çok hayal dolaþýr içerisinde de
sustu mu
yürekten susmalýdýr insan
yangýna dönse de gece ve gündüz
susmalý
yine de
daha az acýmalý insanýn içi
içindekiler gibi
kývranmamalý....
serdar aydýn