Uyandým.
Uyuþmuþtu kolum,
baþýn kolumda uyuyordun.
Kýyamadým uyandýrmaya.
Uyudum…
Uyandým.
Baþýn hala kolumda uyuyordun.
Uyudum.
Uyandým.
Sen baþýn yastýðýnda uyumaya devam ediyordun.
Usulca kalktým yanýndan.
Kolum hala uyuþuk,
Baþýmda kan kýrmýzý bir “1980 DOLUCA” aðrýsý.
Hafif bir akþamdan kalmýþlýk.
Oda sen kokuyordu,
Kolum, yastýðým, yataðým
Ben bile sen kokuyordum.
Tenime ve tüm hücrelerime sinmiþtin.
Nefes alýrken seni soluyordum.
Sen yeni hayat kokuyordun.
Tüm giysiler savrulduklarý köþelerde
darmadaðýn uyuyordu.
Devrilmiþ bir kadehten akan þarap, þiþesini arýyordu.
Firari bir ýþýk, odaya sýzmýþtý perdenin aralýðýndan.
Saçlarýný okþuyordu, sýrtýný.
Dalgalanmýþ çarþaflar arasýnda teninle oynaþýyordu.
Tenin bir yaðmur damlasý misali duru.
Çið yaðmýþ yapraklar gibi saçlarýn ýslak,
Bir bebek kadar sessiz soluðun,
uyuyordun.
Buðulu cama vuran aksini seyre koyuldum.
Nazar deðer derdi anneannem,
uyurken seyredersen bir bebeði.
Korktum, camý açtým. Kayboldu aksin.
Hüzünlü bir sonbahar kokuyordu hava.
Denizin dalga sesleri karýþmýþtý sabahýn telaþýna.
Bir kedi miyavladý.
Bir martý kondu karþýki dama ýslak kanatlarýyla.
Çocuklar okullarýndaydý, babalar iþlerinde, anneler mutfaklarýnda.
Çatal býçak sesleri, yemek kokularý, çöp torbalarý sarmýþtý sokaklarý.
Uyanmýþtý herkes çoktan.
Bir tek bizim gibi seviþme sarhoþlarýydý
duymayýp sabahýn zilini, yaþama geç kalan..
Sen baþýn yastýðýnda çýrýlçýplak uyumaya devam ediyordun.
Kýyamadým uyandýrmaya.
Süzüldüm usulca yataða.
Biz uyuduk.
Ýstanbul uyanýrken sabaha.

04/10/2002