kimseye söyleyecek tek kelimem yok artýk.gençliðimin o dizginlenmeyen aþklarýndan çok dersler aldým ve bir o kadar da akýllanmadým, þizofreni bir yapýta dönüþtü ruhumdaki o sevmenin adamlýklarý, sandým ki insaný yönlendiren þey yüreðidir ve hep mantýkla savaþtým ,sevmek daha güçlüdür dedim.her sevmeyi annem gibi þefkatli babam gibi emin bildim lakin olmadý iþte.önce babam öldü sonra annem artýk ne ...emindim ne þefkatli ve anladým ki hayatýn akýcýlýðý da böyle,acýlarýmýn hiç birisi küçük olmadý yahut daha da büyüyemediler gücüm bu kadardý sanýrým .deðistim . Ahlak imgesinin en masum halinde de bulundum en vefasýz verimsizliðin de de ve fark ettim ki bu kadar kirlenmemeliydim fakat çok geçiktim.üzgünüm sahiden çok üzgün gerek yoktu bunca tende varolmaya bunca söze ve fikire kurulmaya .oysa bir geçip gidecektim ben hayattan. doðmuþtum, yaþayacaktým ,ölecektim.bu kadar ayrýntýyý itiraf bile etmeyecektim .susacaktým sessizliði bilmeden .zerre ile mutlu olacaktým.insan olmak ne garip sahiden ve sanýrým bunca zaman umut ettiðim gülümsediðim bir çok aþký cehennemle müjdeledim .ah nefsim ah sen yok musun sen.neyse .þimdi sakinleþmeli yaþam ve kýymet yerini bulmalý týpký eskisi gibi dost dost gibi aþk ask gibi yerini bulmalý ruhum yalnýzlýkla bu denli sarmaþ dolaþ ve sýcak bir iklimde seviþirken ve henüz her yer kararmamýþken yalansýzken.....