dün fýrtýnaydýn penceremin önünde,
sonsuzluða uzanan uðultularýnla,
düþtüm gözlerinden
deli mavi sulara
gözlerinin deli uçurumundan...

bugünse kar
beyaz bir sükunet,
beni eskisi gibi seversin
mavi seviþmeler sunarýz birbirimize,
ýslak dudaklarýnda kururuz ikimiz...
dünün korkunçluðunu sona erdirip
üstümüzü örteriz
tertemiz...

küçük bir umuda bel baðlamýþým,
tutunarak büyük boylu harflerime;
kelimelerim
kendi harflerini kemirmekte
kendi kendime mi konuþuyorum..
yüreðim laftan anlamýyor

─daha çocuk
kýrýldý çocuksu kaprisleriyle
kime olduðunu da bilmiyorum.
bildiðim,
sana deðil...
tek mýsra yazmasam da seni,
þiirler kadar severim

kelimelerimin tüm harfleri tükeniyor
susuyorum ebediyen,
sanma ki, sevdam bitecek
harfler bittikçe,
her susuþ yanýnda getirir harflerini,
kelimeler oluþturur þiirlere...
dil unutur belki kelimeleri
þiirler ise asla unutmaz...

son suskunluklarým
seni býrakmamak uðruna;
delirmekten önceki son sükunetlerim olur bunlar
eðer gitmek istersen...
Kal diyorum
susmalarýmý seslendirerek
"Kal!..."
zor, ama belli mi olur,
aþk bu...

kafamýn içinde çalkalanan sesler var
deniz deðil elbet
gene de içine atýyorum kendimi
boðulmaya...
boðulursam
aþk uðrunda boðulayým...