Kalemimle baþ baþa…

Aslýnda yazmaya Can Kardeþ’le baþladým. (Türkiye çapýnda çýkan bir çocuk dergisiydi Can Kardeþ..)
Lakin gazeteciliði; Yeni Ses’le sevdim. (Yeni Ses Gazetesi; Malatya’da yayýnlanan haftalýk bir gazete…)
Ve Hakk’a Özlem Gazetesi Yazý Ýþleri Müdürlüðü ile de bilfiil gazeteciliðe baþladým…
Bu güne kadar, ulusal ve mahalli olmak üzere bir çok mevkutelerde yazdým-çizdim. (Yani sözün geliþi, yoksa hiç çizmedim, ben hep yazdým...)
Ama asýl yazma sevdasý bende mektupla baþladý ve ‘chatlaþmalar’, ‘mailleþmeler’, ‘facebookler’ çýkmadan önce ben hep mektup yazdým, sevdiklerime tonlarca mektuplar gönderdim…
Elbette ki yazmadan önce okudum.
Zira okumadan yazmak olmuyor.
Lakin öyle büyük büyük okullarda okumadým ama kendimce ben de mektep-medrese gördüm.
Ama yazmak için illa da büyük okullarda okumak gerekmiyor ama yazar; yazmak için mutlaka okumalýdýr…
Ben de okudum ve okuyorum…
Açýkça itiraf edecek olursam, okumak; bana çok þeyler kazandýrdý.
Lakin yazmak…
Yazmak, belki bir etiket verdi ama çok þey kaybettirdi…
Bu güne kadar, bir düzine kitap yazan ve bunun ancak yarým düzinesini yayýnlayabilen, ayrýca birçok gazete, dergi, mecmua ve buna bir de sanal gazeteciliði de katarsak eþek yükü aðýrlýðýnca yazýlar yazan bir yazar olarak yazmak; -lisedeyken, öðretmenlerimizin söyledikleri gibi- asla karýn doyurmadý.
Karýn doyurmak haydi orda kalsýn, dost da kazandýrmadý…
Dost kazandýrmadýðý gibi hasým sahibi etti beni yazmak…
Ama her þeye raðmen bir kere kokusunu almýþým o mürekkebin. Sanki yazmak için doðmuþum gibi kendimi hep yazmaya mecbur hissettim.
Yazma eylemini býrakmam için; hep korkutuldum, itildim-kakýldým, azar iþittim; yine yazdým…
Tehdit edildim; yazmayý býrakmadým…
Ekmeðimi, elimde aldýrmakla korkutuldum ki; bu benim en zaaf yanýmdý ama yine yazmaktan vazgeçiremediler beni…
Yazma eyleminin benim için artýk karýn doyuramayacaðýný bile bile, hatta bu uðurda aç ve susuz kalma pahasýna da olsa yazmanýn cilvesine katlandým ve yazýyorum…
Yazý yazmanýn cilvesine katlandým/katlanýyorum çünkü yazý yazmayý sevdiðim gibi, yazý yazmanýn zorluklarýný da sevdim hep…
Sevmenin ötesinde yazý yazma baðýmlýsý oldum…
Uðruna dünyanýn þatafatlý yaþantýsýný feda ettiðim yazýlarým yarýn bana nasýl þahitlik edecekler, bilemiyorum?
Ancak bildiðim bir þey var ki; yazma eyleminin o muhteþem tahtýnda oturan birisi olarak kalemim, bu güne kadar olduðu gibi bundan böyle de mazlumdan yana, zalime karþý haykýracaktýr…
Ne pahasýna olursa olsun ben hep mazlumun sessiz çýðlýðý olmaya gayret edeceðim.
Devlet kurup, devlet yýkmasam da birilerinin hep korkulu rüyasý olmaya devam edeceðim.
Minnete muhtaç olmayacaðým, namerde minnet duymayacaðým…
‘Dost’ bildiklerim tek tek býrakýp gitse de ben kalemimle baþ baþa kalacaðým.
Kalabalýklar arasýnda yalnýz ve kalemimle baþ baþa…