Önemli olan yenilginin niceliði deðil niteliðidir. Bir satranç oyununda bin kere yenilir ama her yenilgiden bir ders alýrsýn. Zamanla bu dersler seni usta bir satranç oyuncusu yapar. Ama yenilgi her defasýnda senden bir parçaný alýyorsa; parmaklarýn bir bir, ellerin, kulaklarýn, gözlerin, beyninin seni vareden bilincini oluþturan bölümleri parça parça yitiyorsa, biz bu yenilgiye, satranç oyunundaki yenilgi türünden, ayný zamanda bir kazaným olarak bakamayýz. Hele ki yenildiðiniz rakip, bir oyundaki gibi yenmenin (bilgi-beceri-yetenek-þans unsurlarýna atfen) övüncünden öte; eline geçirdiði göz-kulak-el-beyinler vasýtasýyla efendiliðine efendilik katýyorsa; söylensin bana bu nasýl bir öðrenme aþamasýdýr? Býrakýn kaybý, ender yengilerde bile, karþý tarafýn yenilgisinin bedeli üç beþ altýn, para, keyif aracý ya da kârdan zararken; canýný, kanýný, evladýný, yarýnýný, umudunu kaybedenlerin kazandýðý; þükür nimeti biraz daha iyi koþullarda kölelikse, ben buna kazaným diyemem. Ve kimseyi de bu yola sevkedemem.

Bana tarihle cevap versin birileri. Belgelerle cevap versin. Bu dünya yüzünde, savaþlarda, mücadelelerde ölenlerin, kayýplarýn, ölü yaþamlarýn istatistiklerini çýkarsýn. Ölenler ve geriye kalan köleler, ölenler sayesinde ne kazanmýþtýr, daha iyi þartlarda kölelikten baþka? Kaç milyonlar ölmüþtür, kaç milyonlar sefaletin dibine vurmuþtur? Peki, efendilere ne olmuþtur baylar-bayanlar? Efendiler nasýl olmuþta bu kadar geliþmiþ, gücüne güç katmýþtýr? Bunca mücadeleden, kölelere ne kalmýþtýr, efendilere ne? Kim ne kazanmýþtýr, birisi cevap versin.

Ýnsanlarý artýk düþünmeden harekete, kitlenin bilinçsiz eylemliliðine, aptallýðýn dik alasýna sevketmekten geri durulsun. Mücadele baþka bir yerde, baþka bir biçimde sürmelidir. Kölelik sisteminin altý oyulmalýdýr. Mutlu kölelikleri iþaretle, ölümlere gönderilecek insanýmýz yok bizim.

Ýþçi sýnýfýnýn örgütlenmesinden, mücadelesinden bahsedilmekte; her þeyden önce bu iþçi sýnýfý meselesine bir açýklýk getirilmelidir. Sene 1800-1900 deðil, 2011… Ve dünya yüzünde egemen efendiler tarafýndan sömürülen kitlenin adý iþçi sýnýfý deðil. Hatta sömürü aracý emek bile deðil. Bunlar belki ikinci ya da üçüncü sýnýf sömürü aracý ve biçimi sayýlabilir ancak. Þimdilerde dünya, iþçilerin deðil, o iþçileri kullanarak iþsizlerin sömürüldüðü bir yerdir. Ýnsanlar emeklerinden deðil, alýþkanlýklarýndan, baðýmlýlýklarýndan, düþüncelerinden, tutkularýndan, inançlarýndan, tabularýndan, aidiyetlerinden, algýlarýndan, korkularýndan, cesaretlerinden, evlatlarýndan, ailelerinden, giysilerinden, yediklerinden, konuþtuklarýndan sömürülüyor. Sendikalaþma, grev hakký, çalýþma saati vs. türünden daha iyi þartlarda iþçilik-kölelik için mücadele, bugünün dünyasýnda yaþayan insanlarýn hedef mücadelesi deðildir.

Efendiler artýk o eski efendiler, köleler o eski köleler, dünya o eski dünya deðil ama ne yazýk ki; hâlâ eski dünyada kalmýþ düþüncelerle bugünü açýklamaya çalýþan ve yarýna gönderme yapanlar var. Söylediklerimi duyabileceklerini sanmýyorum. Olsun, duymasý gerekenler onlar deðil zaten.

Nilüfer Aydur