Normal, herkesin ilk aþamada düþündüðü gibi ‘çoðunlukça benimsenen’ midir? Esasen çoðunlukça kabul gören her þey halkalardan yapýlmýþ bir zinciri andýrýr. Biri o zincirlerden birini kýrdýðýnda tüm zincir anlamýný yitirir. Ama bu anlamýný yitirmeyi ancak kýrýlan zincirin sað ve solundaki zincirler anlayabilir. Diðer zincir halkalarý ise kendini hala ‘normal’ sanýr…
Normal ile ortalama arasýnda ise son derece esnek ama faþist ve girdaba benzeyen bir bað vardýr. Ortalamanýn ne kadar uzaðýna düþtüðünü bu faþist çekim belirler. Dolayýsýyla normalin çekim gücü insanýn hatta doðanýn tüm yaratýcýlýðýný sýfýrlar…
Uzun süredir kanser olan bir insan için bu durum normaldir. Normal olmayan ise kanserin iyileþmesi ve insanýn saðlýðýna kavuþmasýdýr. Yani normal ve saðlýk arasýnda tamamlayýcý bir bað vardýr…
Zaman denilen boyut ise normalin çokça ta kendisidir. Uzun süredir yaptýðýn bir þey, senin için ve tanýklarýn için artýk normaldir. Ama bu normalleþme yalnýzca yaþayabilmek içindir. Ýnsan ve doða ancak yaþamýný idame ettirebilmek için normalleþir…
Aslýnda normal pratikte asla mümkün deðildir. Her ‘anormal’ durum veya olay veya olgu normalden daha normaldir. Anormallikleri normal olarak kabul etmeyen her sistem çökmeye mecburdur. Bu sistem bir insansa mutsuzluða mahkûmdur. Yok, bu bir Tanrýysa ölmeye mahkûmdur…
Normallik ve mutluluk arasýnda ise mutsuzluðun izin verdiði ölçüde bir vazgeçiþ vardýr…
Maddenin normalliðini tin belirler. Ruhun normalliðinde ise madde ancak þahit olur. Maddenin normal olup olmamasý maddeyi ilgilendirmez. Tinin normal olup olmamasý ise hem maddeyi hem ruhu deðiþtirir…
Çaðýmýzýn vazgeçilmez normali ise ‘varlýk’týr. Normali tanýmlarken de ölçerken de varlýktan istisnasýz yararlanýrýz. Varlýksa sorgusuz, sualsiz ve çaðsýz normaldir…
Normal, düþünebilen bir organizma hatta oluþumdur. Esas mesele bunun neye hizmet ettiðidir…
Normal, inadýna yaþamaktýr…