AYRILIÞ

Sýkýcý bir yazý...
Ancak keyifli olunca
yazmak sýkýcý.

Çoðu gece, kýyýya vuran dalgalar, gelip geçen insanlar, aðaçlar, evler tuhaf bir görünümle baþkalaþýyor her þey,sýkça olduðu gibi ama açýk bir biçimde insanýn baþkasýna bakýp da ''Ne kadar da yabancý.''diye kendi kendine açýkladýðý gibi soðuk,huzursuzluk verici. Yaþamdan çok deðerli þeyler alabileceðime inanýyorum bazen saflýkla, bu anlarýn bana verdiði tattan bambaþka bir þey. Çok fýrtýnalar yaþadým çok gelgitlerim oldu bu yýl içinde, iç içe geçiremezsem de hayat baðlarýmý , en çok istediðim þey sarmalayýp sonra da umarsýzca kaybolan ve geridönülmez bir sersemlik yaratan bu fýrtýnalarý tekrar yaþamamak,umutsuzca;çünkü iradenin kýrýlma noktalarý vardýr. Ýnsanýn kendine yenik düþmesinin coþkulu zaferi kutlanýr sonrasýnda.Dinginliklere, suskunluklara göre deðilim ki!Bazen cesaretle insem de bomboþ kenti dolaþmaya, titrek olsa da gizliden adýmlarým, yine söylüyorum, tek istediðim þu yaþamdan, kopsun gözlerimin önünden görmeyeyim onu.Ama bu alçakgönüllü zevk bile acý býrakýyor geride. Ýnsan kendinden önce baþkalarýna karþý akýllý olmalý,bunun ilk kez ve çok geç farkýna vardým. Büyük kusurlarým var – bu güvensizlik yüzünden bazen kalabalýða karýþýp kaybolmak kusurlarýn en büyüðü deðilse- ama yine de kendim olmayý becerebiliyorum.Çünkü bu, baþkasý olmaktan daha kolay. Sonuçta ne oluyor? Sokakta duruyor, çevreme bakýnýyor,olup bitenle ilgileniyor ve reddediyorum, kusurlarýmla da hesaplaþarak.Her ne pahasýna olursa olsun boyun eðmeyenlere güveniyorum, gerçekte hayatta boyun eðmeye deðmeyecek pek az þey kaldýðýný bildiðim halde. Onlar dýþýndaki herkes gülünçtür ve iðrenç bir tat býrakýrlar aðýzda. Gülünç ve iðrenç olmamak için verilen uðraþlarý ise hayatýn bizzat kendisi boþaçýkarýr, sözgelimi sözde herkes vicdanlýdýr.Vicdan çiçeklerini organik tarýmla beslemek yetmezmiþ gibi onu acýma duygusunun üstüne sos yapmak iðrençliði daha da çoðaltýr. Ama bir ýsýtan iðrençlik vardýr, tebessüm ettiren bir de hiçlik yaratan yaþamý dolu dolu hissettiren,her ikisine de bulaþabilir insan.

Beni her daim yýkan , yaþamda suç olarak akýllýlýktan baþka bir þey olmadýðý düþüncesi. Akýllý insan sevimsizdir;tüccar deðilse.Herkes etrafýnda dizginlenebilir, uslu çocuk ister, kralýn giyinik olduðunu kabul etmeli ve de. Kralýn çýplak olduðunu ilan edenler kendi özgeçmiþlerine zavallýlýk kelimesini ekleyeceklerdir ; bunu söyleyecek kadar akýllýlýktan nasiplenmemiþ olduklarýný kabul ederek .Bu kiþiler baþkalarý sayýsal hesaplarla, þiþkin bir egoyla ve kurbanlarýný açýlýþ törenlerine konuk etmekle yaþamlarýný ve zihinlerini hoþnut kýlarken;hesap kitapsýzlýðýn acýsýný çekmekten, baþkalarýyla iliþkiye girdikten kýsa süre sonra içlerine gömülmekten baþka bir þey yapamazlar.

Bu kiþilerden biriyim iþte. Bulaþtýðým kalabalýklarýn zihnimde býraktýðý karmaþadan tek kaçýþým Ýhsan ve onun düþüncesiydi. Yokluðunu hissedeli tam bir yýl geçti. Bana kendini hatýrlattýðý zamanlardaki ruh durumumu tanýlayabiliyor, bu durumdan uzaklaþabiliyorum . Hala, bir yýl öncesinin karanlýk köþelerine gizlediðim, belleðime an an iþlediðim izleri ,gerçeðin vurdumduymazlýðýna inat saklýyorum.O, kadýnlar tarafýndan kafese konulma, tuzaða düþürülme, baðýmsýzlýðýndan ödün verme kaygýlarý taþýyan ya da güce eðilen insanlardan deðildi -düþünce haritamda-.Sözlerini þaþkýnlýkla dinlerdim.Bir keresinde laf arasýnda ''Ýnsanlarýn yaþamýn aldatýcýlýðýný hiç sorun etmeden sadece sevgililerinin kendilerini aldatabileceði düþüncesine takýlý kalmalarýný hiç anlamýyorum.'' demiþti.Bugün hala derindeki nedenini anlayamadýðým, o an ki duygularým,eylemlerim ve etkisinden acýmasýz olmayý öðrenerek kurtulduðum sarhoþluðum. Kýsa zaman sonra yok olacaðýný kestirmek, basitçe aklý kullanma becerisi gerektirirdi.Payýma ne düþecekti ki?Anma merasimleri .Yýlda bir yapýlan anma merasimleri ise kiþiyi yaþatmak için deðil, gerçeðin ayýrdýna varmayan benim gibi sersemlere onun ölmüþ olduðunu hatýrlatmak içindir. Bana '' Çok üzülürsün.''demiþti , her aþýðýn yaþamý reddetmeyi istediðini bilircesine. Çünkü sýradan bir uyku sonrasý gelecek sýradan bir hayat katlanýlmazdýr artýk;ancak ölünce deðiþir her þey, aþkýn doruðundan sonra herkes yine erdemli bir kiþi ya da suçlu, amca ya da tezgahtar olarak hayatýna devam eder, kaldýðý yerden. Baþka bir durum; aþýk olmak yenilgiyi kabul etmektir; uðradýðýmýz aþaðýlamanýn aðýrlýðý altýnda ölmek isteriz; o an ki yaþam kaynaðýmýz aslýnda ölmemizi istemiþtir.Suçlu kendimizden baþkasý deðildir. Beni aþaðýlama yeteneðinde olan kiþi, dünyayla en temel baðýmý hoyratça kýran, sevgi yönelttiðim varlýklara beni kayýtsýz kýlan, zamanýmý amaçsýz ve savrukça tüketmemi saðlayan kiþidir.
Tüm bunlar ona olan o zamanki yersiz gibi görünen öfkemi belki de haklý çýkarýr.Neyse, orada, gözlerinde uykuya dalmak istediðim kiþi yok artýk.Çektiðim acýyý bu kez isyankarlýk deðil itaat dizginlemeli..
Ama neden insan haksýzlýða uðrayýnca asýl hedeften sapar ve masum bir kiþiye haksýzlýk eder?Okan'la dostluk kurduðumda, nerdeyse zaten kayýplarla yüklü yaþamýma bir yenisini eklemenin olaðanlýðýný kabul etmiþtim ama yine de hayaller üretmek düþmüþtü hesabýma. Her sabah ben iþe giderken sokaðýn baþýndaki terzi dükkanýný açar , etrafýnda üþüþen kedilerin gözlerine benzeyen gözleriyle bana bakar ve sanki ona ''Günaydýn.'' dememi beklerdi. Birkaç kez pantolunumun paçasýný kýsaltmak istediðimde uðramýþtým,eski zamanlarda popüler olan bestelere sadece kulak vermiþ daha çok birbiriyle ilintisiz konulardan bahsetmiþtim.Zaten yazdýðým küçük bir notta ya da telefon konuþmalarýmda bile zihnimin oradan oraya savrulduðu açýktýr ama günlük yaþam bu savrulmaya uygun aktýðý için kimseler bundan rahatsýz olmaz. Bilim adamý ya da tarihçilerin kafalarý düþüncelerden merdiven basamaklarý yapmaya elveriþlidir, sözcükleri hizaya sokar onlar ;ben bunu yapamýyorum.Durmadan konuþuyor,sözcükleri tutamýyorum. Gerçekte yýkýmýný hazýrlar insan konuþarak,iter insanlarý, kendini ve baþkalarýný boðar ama Okan'ýn bu konuþmalarý eðlenceli bulduðunu bile söyleyebilirim..Onun hakkýnda tek bildiðim üniversiteyi yarýda býraktýðý ve ölen babasýndan devraldýðý mesleði þevkle sürdürdüðüydü.Genellikle sakindi ama konuþmalarýmý büyük keyifle ve heyecanla dinliyordu. Kalkmak istediðim sýrada içecek sýcak bir þeyler ýsmarlayarak daha uzun süre orada kalmamý saðlýyordu.Yalnýzlýðýna ortak olmak için kah hayatýn sýkýcýlýðýndan dem vuruyor kah onu gülümsetecek anýlarýmý anlatýyordum, doymuþ dinlenmiþ biri olarak ayrýlýyordum oradan.Esmer, ela gözlü, uzun boylu biriydi. Üzerindeki oduncu gömleðin kollarýný dirseðine kadar sýyýrmýþ, elinde makas ya da mezura, masada bir mimar titizliðinde çalýþýrken görürdüm yoldan geçerken. Öyle sýkkýn bir gündü yine, o benim dostumdu bir yerde,neredeyse içimi, hayatýmý açýyordum ona güvenle.Zaten anlattýklarým ipe sapa gelir türden deðildi ve o en azýndan kimseyle paylaþmayacak kadar -benim kadar- yalnýzdý,bakýþlarý içten. Ýçeri girdiðimde dalgýn olduðunu hemen fark ettim ve ''Müzik seni biraz sarhoþ ediyor galiba.''dedim. Baþýný salladý onayladýðýný ima ederek. Sonra ''O benim için bir tutku, baþka tutkularým da var ama hiçbirinin yaþamýmýn önüne geçmesine izin vermem .Müzik herþeyin üstesinden gelmemi saðlýyor,acýyý, boþunalýðý tattýrýyor ve çok daha önemlisi sözün kabalýðýna meydan okuyor.'' dedi. ''Çok konuþtuðum için beni kaba buluyorsun o halde'' dedim, ardýndan övgüler geleceðini düþünerek. Sýcaklýðý, çoðunlukla þýmarmama neden oluyordu. ''Söylesene benim için ne düþünüyorsun?'' Sustu.Sustu.Sessizliðin içinde, odanýn ýssýzlýðýnda sadece iki hýrçýn göz vardý.Bu gözleri aynada görmüþtüm eskiden. ''Ben artýk sensiz yaþamak istemiyorum''dedi.''Geçen gün yoldan geçerken yanýndaki erkek var ya!Hani laf arasýnda çok eski bir arkadaþýn olduðunu söylemiþtin. Esmer, boylu poslu...Beraberce gülüþtüðünüzde onu öldürmek istedim. Öfkemin yüksek sesini kýsamadým, öyle gerçekti ki çaresizlikten bulutlara yumruk savurdum ;bunu benden bekler miydin? Ya hani tutkularýn yaþamýmýn önüne geçmesine izin vermezdim?Hani, nerede yaþam?Sana günaydýn demeden baþlamýyor ki!'' . Onu hiç böyle hiddetli görmemiþtim.Yüzümde cansýz bir gülücüðün belirdiðini hissettim,kýzlara özgü zavallý bir galibiyet imgesi,belki de insana özgü.''Sadece þiirler, þarkýlar deðil; aþk da hep ayný sözcüklerle yazýlýyor gibi geliyor bana. Bak!Sözcükleri sýralayayým biraz daha.Bensiz bir yaþam katlanýlmaz oluyor deðil mi?Çok üzülürsün, biliyorsun...Aþkýn da dinlediðin müzik gibi pes perdede kalsaydý.Varlýðýnla bu sokaðý dolduruyordun, aþktan söz etmeseydin. Belki o zaman farklý olurdu. Suskunluðunu çok iyi anlýyordum;kendiliðinden ve durgundu.Ya þimdi ne olacak?Artýk kaybetttiklerini düþün.Bir parça sevme yeteneðim vardý ama...Romantik aþk çok geçmiþte kaldý,zaten o zamanda da bir kurguydu ve sadece acýma duygusu býrakýrdý ardýnda.''deyip çýktým.Öfkem ve vicdansýzlýðým onu yatýþtýrmýþtý . Gerçekten de sonsuza kadar mutsuzluða tutunamaz kimse.

Sonraki sabahlarda yolumu deðiþtirdim bir müddet gözüm arkadaydý yinede, büyüyü o da ben de bozmuþtuk;suç ortaðýydýk. Artýk eskisi kadar sevmeyecekti beni, belki de hiç sevmeyecekti.Onu sevmesem de o beni sessizce sevseydi, sevmeye devam etseydi. Ölçüsüz sözcüklerimle o ölçülü insana haksýzlýk etmiþtim ve ona ettiðim haksýzlýk dünyanýn kuralý gereði dolaþmýþ tekrar bana gelmiþti. Beni çok seven birinin var olduðunu bilmenin verdiði tazeliði yitirmiþtim. Hem Ýhsan'ýn düþüncesinden beni uzaklaþtýrabiliyordu bazen...Yine hesapsýz kitapsýzlýðýn bedelini ödeyecektim.

Olup bitenleri unutmaya baþladýðým bir gün her zamanki yolumdan iþe giderken gözucuyla baktýðýmda dükkan kapalýydý. Ertesi, ertesi ve daha ertesi gün kapý daima kapalý... Ýntihar mý etti yoksa? Her aþýk ölmek ister...Ya da dinlenmek için zamana ihtiyacý var, olabilir. Ama orasý onun hayat kurduðu yerdi, öyle demiþti. Hem hayatý aþktan ibaret sanacak kadar genç yaþta ya da sýðlýkta biri deðildi.Yandaki eczacý ona ne olduðunu bilirdi ama utancým gitmeme engel oldu.Yaklaþýk üç ay sonra dükkanýn kapýsý aralýktý,geçmiþin hüzünlü bir kesitinde býraktýðým yaralar gibi.Hiçbir þey olmamýþ gibi doðal bir role bürünüp içeri daldým.Beni karþýlayan kiþi; burayý devraldýðýný ,Okan'ýn ise Karadeniz'de bir kasabaya yerleþmeyi planladýðýný söyledi....Kenti terkediyor,terkettiðinin yalnýzca bu kent olmadýðýný biliyor tabii.Herþeyi ardýnda býrakýyor, tüm geçmiþi. Neyse ki vedalaþmadý, buna hiç üzülmedim, zaten onu yine göreceðim, gözyaþlarýmý silmiþ olurum ve ona baþka þeyler de anlatýrým tatlý tatlý ;ama baþka zaman, daha güçlü olduðum zaman, bu terzi dükkanýnda onun olmadýðýný her gördüðünde, orayý her düþündüðünde yüreði sýkýþan bir dostu olarak... Bir insan bir kente sýðamaz belki ;ama koca bir kent tek bir insana sýðýyormuþ meðer..........

Haksýzlýk eden, haksýzlýk ettiði kiþinin bu haksýzlýðý kaldýracak kadar güçlü olduðunu mu düþünür yoksa güçsüz birine haksýzlýk edecek kadar aciz midir?Belki de en acý olaný insanýn kendine ettiði haksýzlýk.Öteki,iðrenç bir vicdan sýzýsý býrakýr geride.

                              S.Deniz Hamutcuoðlu