KOCA ÇINAR

Pýnar üstünde çýnar
Her bir kuþona konar
Ben yarimden ayrýldým
Yüreðim ona yanar
Anonim
Bir çýnarýmýz vardýr, köyün baþladýðý yerde.
Kurþun gibi gölge salar,eðler sýcak günlerde.
Kim bilir kaç yüz yýl oldu dikildiðinden beri?
Yazda deðil,kýþta bile bizde baþkadýr yeri.
Nice garip gölgesinde dinlenmiþtir, kim bilir?
Hangi aþýk dertli dertli söylenmiþtir,kim bilir?
O zamanlardan bu güne geldi çok maceradan,
Taþýdý bir tarihi,meyan kokan tarlalardan.
Bilmem neden bizim köyde kavaða selvi derler?
Kavak diye,çýnarýn gölgesinde dinlenirler?
Bizim köylü umut kokar,altýndaki kahvede;
Kuþ ve yaprak hýþýrtýsý cümbüþ olur tepede.
Gün boyunca yorgunluklar döküldükçe ter olur,
Bir yudumcuk çay,vaktinde insana þeker olur.
Sulanmýþ tarla kokusu,taþýnýr berilere,,
Gökteki yalnýz yýldýzlar,hüzün salar yerlere.
Böyle hazin manzarayla bitirmiþken gününü,
Dalýna konan kuþlar,görür gece güldüðünü…
Aþký topraða dönük,dallarý semaya açýk,
Çok yolcuyu konuk eder,gece gündüz karýþýk.
Köklerini damar damar kara topraða salmýþ,
Yorulsa da asýrlardan,dimdik ayakta kalmýþ.
Ulu çýnar ruhumda kök salmýþtýr her zerreme,
Kara sevdadan kaç aþýk maðlup oldu vereme.
Bir kocaman düzlükte birkaç kavak arkadaþý,
Son yapraðý düþünce,güzün baþlar aðlayýþý.
Yaþlý gözle seyreder zümrüt gibi ekinleri;
Kara salkým yeþil yaprak,kýskanýr zeytinleri…
Hava ýlýk olsa bile,gelen nihayet kýþtýr,
Koca yazlarýn ardýndan,yalnýzlýk çok zor iþtir.
Ýnim inim inler kýþýn,üstünde göçmen kuþlar;
Cömert çýnar olmasa,kuþlara hiç bitmez kýþlar.
Birer çýnar akþamýdýr,ömrumuz þu ovada,
Topraktadýr umudumuz,gömülmüþtür burada.
Lakin bahar gelecek,yeþerecek yapraðýmýz;
Hayallerin gölgesinde geçer en güzel çaðýmýz.
Yalnýz çýnar,koca çýnar!Ovanýn tam ortasýnda;
Herkese sevgi verir,sevilmek ister aslýnda…
Ünver PAZARLI