yýllar ne götürdüyse bizden
o kadar da biz çaldýk zamandan
orda burda oyalanmalar
yüreðimizin götürdüðü yere
yani bir uçurumun tepesine
aþaðýlara atarcasýna iterken
yinede kendimizi kontrol etmekten
bir türlü yakamýzý kurtaramadýk
hep baþka hayeller sarardý bizi
baþkalarýn fikriyle
yollara koyulur
birde piþmanlýklar artarken
aklým hep söylenenlere takýlýr
neden ama hep sonradan

ne olduðum meçhul
gönlüm artýk el vermez olanlara
bilmiyorum ki nasýl hareket edeceðimi
keþkelere kalýrken
yinede umudun pençesinde
bir umut var derken
en azýndan öyle anlamýþken
yeller esince gör þu halimi
bir daha kapanmaz
kalbimdeki yaralar
hiç hasretin biteceðini düþünmeden
aç susuz kalýþlarýmýda
göreceksin belki beni
son nefesimde

böyle hayatý nasýl severim
kuytu bir köþede sesizce beklerken
sahip olduðum her neyim varsa
bana ihanet ederken
umrunda olmadýðým bir dünyada
nasýl yaþayayým
bedenim acýlarla örtünürken
her seferinde kaybederken
þimdi son defa kaybediyorum
adým adým yaklaþmýþken
karanlýk gecelerin sesizliðinde
yaþamak isterken
can veriyorum...