KIZ BENÝ HÂLÂ SEVÝYOR

     

Onun için herkes “Bundan hiç bir þey olmaz” derken, bir ben öyle düþünmemiþtim. Yanýlmýþým.

      Anladý ki bu çocuk, beyin küçültülerek tasarlanmýþ deðiþik bir varlýk. Genetiðiyle oynanmýþ bir tür gibi. Özellikle, ellerin bilekten aþaðýsý, hanýmlara karþý denetim dýþý tutulmuþ. Beynin ilgili kýsmý eksik býrakýldýðýndan, saldýrganlýðý kumanda etmiyor. Yalnýz, býyýklý karþýtlara göre geliþkin bir düzenek de oluþturulmuþ; kesici delici aletleri, ateþli silahlarý kavrayacak biçimde yapýlandýrýlmýþ.

      Aslýnda o denli iyi niyetli bir çocuktu ki, içinde hiç bir kötülük barýndýrmazdý. Ha bir de, her þeyi iyiye yorma alýþkanlýðý vardý; örneðin baþýna kuþ pislese gidip piyango bileti alýr, eli kaþýnsa para bulacaðýný, ayaðý kaþýnsa güzel bir gezi yapacaðýný düþünürdü. Herkesin kötü saydýðý þeylerde bile iyiye yoracak bir yön bulurdu.

…

      Bu yaradýlýþta bir insan, doðal olarak hatalar yapar; Erol da, özellikle görüþmediðimiz dönemlerde çok hata yapmýþ. Çok içki içmiþ, evine bakmamýþ, sürekli karýsýný dövmüþ. Sevinç’miþ adý. “Sensiz yaþayamam” dermiþ oysa buna.

Asýl kabahat alkolde olsa da Sevinç de üstüne üstüne gelmiþ. “Ne yapayým ? Ýçince baþka biri oluyorum, kendimi tutamýyorum, o da bunu biliyor. Ben tam yetmiþliði haklamak üzereyim, iyiyim. Baþlýyor: ‘Bu gün ne yaptýn ? Kaç para kazandýn ?’ Sabrýmý zorluyorum ama, kendimi tutamýyorum, oluveriyor.” Sevinç, dayanamamýþ, açmýþ davayý, boþamýþ bunu. Ama Erol’a göre onun amacý boþanmak deðilmiþ. Bu düzelsin, adam olsun, diye bir ders vermek istemiþ.

      Þimdi gönlünü alýp yeniden evlenmenin yollarýný arýyor. Ýçkiyi de býrakmýþ, söylediðine göre. Artýk Sevinç hanýmýn “Affettim, döndüm” diyeceði günler gelmiþ de geçiyormuþ bile. Öyle ya, sen içkiyi bile býrak, adam olmaya karar ver; az þey deðil !
…

     
Erol o günden sonra sürekli Sevinç’in peþinde koþmaya baþladý. Çok umutluydu. Ama, benim pek umutlu olmadýðýmý farkettiðinden, haklýlýðýný göstermek için, geliþmeleri gün be gün aktarmaya baþladý. “Bak, kýz nasýl hâlâ beni seviyormuþ !” demek istiyor.

      Bir sabah erkenden çýktý geldi. Çok heyecanlýydý:

- Abi, bu iþ oldu. Barýþalým, dedim. Þöyle göz ucuyla baktý. Hiç bir þey demedi. Yürüdü gitti. Þimdi eðri oturalým doðru konuþalým. Bu kýz beni hâlâ sevmese

bir þey söylemez mi ? Azarlar hiç deðilse, öyle ya.

- Çok iyi tanýmadýðým için bir þey söyleyemeyeceðim.

      - Kaç kez anlattýk be abi !

     …

      Üç beþ gün sonra yine geldi. Heyecaný daha bir artmýþ:
          
      - Tamam, bu iþ bitmiþtir. Artýk kuþkum kalmadý. Bu kýz beni hala u nu ta ma mýþ.

- Çok iyi bir haber, nasýl anladýn ?

- Barýþalým kýz; bu böyle olmaz, dedim. “Defol git, onursuz herif !” dedi. Eskiden sinirlenince “Onursuz !” diye baðýrýrdý. Senin anlayacaðýn mutlu günlerimizde. Onursuz aþaðý, onursuz yukarý. Hatta komþular adýmý Onur sanmýþlar da, “Onur bey, akþam size geleceðiz, evde misiniz ?” diye sormuþlardý.

Erol tam burada bir kahkaha attý:

      - Düþünsene, bu aþk hâlâ dimdik ayakta deðil de hangi aþk ayakta ? Sen bu yuvaya yýkýlmýþ diyebilir misin ?

      - Doðrudur, dedim, kýzdý.

- Senin de anlayýþýn kýt. Ben ne yapayým? Doðru; ‘dur’u yok.

     …

      Ýki gün demedi Erol yine bizde. Havalara uçuyor. Tabii merak ediliyor:

      - Ne oldu, evlendiniz mi yoksa ?

      - Henüz deðil. Ama iþi bitmiþ bil. Kýz beni hâlâ seviyor.

      - Anlatsana.

- Sevinç’in elinde býçak. Çarþýnýn içinde “Doðrayacaðým seni deyyus !” çýðlýklarýyla kovalýyor; ben kahkahalarla önünden kaçýyorum. Mutluluðun büyüklüðünü düþünebiliyor musun ? Gerçi, sen anlamazsýn böyle güzelliklerden de, neyse… Eskiden de böyle olurdu. Ne zaman sopayý fazla kaçýrsam ya beni ya kendini doðramaya kalkýþýrdý. Þimdi bu kýzýn boþandýðýna bin kez piþman olduðu apaçýk ortada deðil mi ?     

      - ?

- Ortada de, ortada de ! Piþmiþ aþa soðuk su katma.

Bundan sonra on beþ yirmi gün ses çýkmadý. Her halde her düþüncesine katýlmadýðým için kýzdý, aklý sýra küsüyor, diye düþünürken telefon çaldý:

- Hastaneden arýyorum. Yoðun bakýmdan yeni çýkan bir hasta hemen sizinle görüþmek istiyor.

Elim ayaðým birbirine dolaþtý. Telaþla hastaneye koþtum. Kapýdaki görevli:

- Ýçerde yirmi yedi yerinden býçaklanmýþ biri var. Komadan çýkarken sizin adýnýzý sayýkladý.

      Koðuþa girdim, bizim Erol, neþeli neþeli bana bakýyor. Yanýna yaklaþýnca, aðlamaklý bir tebessüm belirdi yüzünde:

- Gördün mü ? Sen daha bilme. Deli gibi seviyormuþ iþte.

- Nerden bildin ?

Kendinden emin. Soruyla karþýlýk verdi:

      - Ýnsan öldüreceði adama kaç kez vurur abi ?

      - Bilmem.

- Sen hep bilme. Kaç kez vuracak; iki, üç bilemedin beþ kez. Peki bu tamý tamýna yirmi yediyse ? Þimdi düþün. Sevmese bu kadar zahmete katlanýr mý ?

      Ne diyeceðimi bilemedim:

      - Seviyor da, bu kýz seni biraz puanlý seviyor galiba. Her yanýn benek benek olmuþ.

     Bir sözüm ilk kez hoþuna gitti:

- Hah iþte, þimdi anlamaya baþladýn. Puaným yüksek gözünde. Her zaman yüz üzerinden yüz.