SEÇKÝN GÜNDÜZ
POSTACI

Onu en son perþembe günü görmüþtü. Geçen ayý düþündü: ‘Sanýrým salýydý. Bir öncekiyse bayramdan sonraki ilk cuma... Kýþtan bu yana ?..’ Topluyor topluyor ; toplamý dokuzu bulmuyordu! ‘Olsun !’ Konuþmaksýzýn geçiveren anlarla yetinmesini öðrenmiþti.
‘Kimi kimsesi yok gibi ,’ diye düþünürdü ara sýra , sonra yargýsý deðiþirdi. Ýletiþim aygýtlarýndan kuþkulanýr, ayrýca geliþmelerinden duyduðu kaygýyý arkadaþlarýndan gizleyemezdi. Yoksa yine görev yerinin deðiþtirilmesini mi istese?
Düþlerinin birinde ona mektup yazmýþ ; bir baþka geceyse içi boþ zarfý posta kutusuna býrakmýþtý. Tedirginleþtireceðini bilse yazmazdý. Onu öyle ürkmüþ görünce sýçrayarak uyanmýþtý.
Yaklaþýyordu. ‘Dilerim evdedir. Üç mektup!! Olacak þey deðil.’ Son birkaç yýlýn en mutlu gününü yaþýyordu. Az sonra onu görebilecekti. Düþledikçe adýmlarý sýklaþýyor , onun sevineceðini de düþünmek coþkusuna tat katýyordu. Duraksadý, ‘Yoksa kýskanmalý mýyým ?! Belki de içeriði kara mektuplardýr, kim bilir ; ona göre, bana göre, ikimize göre; kara , kapkara.’
Þu an bildiði tek þey vardý. ‘Onu göreceðim, bu kesin.’ Peki ya evde yoksa ? Birden gözleri parladý. Mektuplarýn ikisini çantasýna attý. Duruma göre birer, ikiþer gün arayla verecekti. ‘Müdürün kulaðýna giderse! Nedenini anlayýp karýma anlatýrlarsa! Herkesten önemlisi ya o! anlarsa. Mektuplar yaþamsal önemdeyse ?!.’
Zile uzandýðýnda parmaðý titriyordu