Yaþam gözlerimde bir durgunluk artýk.. Canlý canayakýn bir bakýþla seyretmek istiyorum yine denizi.. Dalgalarýn içindeyim.. Sürükleniyorum bir yerlere.. Neresi buralar?. Bu denizin bir sonu yok mu?. Dipte miyim, yüzeyde miyim?... Bilmiyorum, gözlerim açýk ama her yer neden bu kadar karanlýk... Gözbebeklerim donakalmýþ, bakamýyorum..

Nefes alsam, ciðerlerimi son kez havayla doldursam...Anlýyorum ki suyla dolmuþ ciðerlerimde bir nefeslik de olsa yer yok..Sürükleniyorum..Dalgalar nereye götürüyor beni bilmiyorum..Karanlýk ve soðuk sularda bir çýkýp bir kayboluyorum..

Yaðmur, yavaþça denizin suyuna karýþmaya baþladý artýk. Bir kez daha dalgalar yüzeye savursa beni, o yaðmur cansýz bedenime bir kez daha vursa..

Üþumek istiyorum, üþüyemiyorum.Sadece sürükleniyorum..Bedenim ýslak ama cansýz..Bedenim yýllarýn yorgunluðu ile çürümeye yüz tutmuþ.Öldüm ve çürüyorum..

Belki bir cinayetin baþrolünü oynadým. Peki diðer oyuncular nerede?.Senaryom ne zaman yazýldý?Film bittiyse neden ben halen ölüyüm?

………

Tamam þimdi hatýrlar gibiyim...Onunla tartýþtýðýmýzýn akþamýydý.Elimde bir þiþe þarapla yine deniz kenarýna gitmiþtim..Buza kesmiþti hava....Böyle olmamalýydý..Sevmeler, uðrunda ölünecekse anlamlýydý.. Üstümdeki her þeyi çýkardým.. Beni bulduklarýnda kimliðim bilinsin istemiyordum.Herþeyi geride býrakýp kendimi yaþamýn sýcaklýðýndan denizin soðuk sularýna býrakmýþtým..

Peki ya zaman? Zaman nasýl birden durdu?.Ölüler için bir zaman yokmuydu? Tüm zamanlar yaþayanlar için mi vardý?

Hareketsiz bir þekilde savruluyordum…

Bir kýyýda beni bulduklarýnda herkes çýðlýk çýðlýða kaçýþtý..Baðýrmak istiyordum.. “Durun..Bende bir zamanlar yaþýyordum..Ben de nefes alýyordum..Korkmayýn bu cansýz bedenimden…” diyemedim...

Çok mu korkunçtum?.Bir el beni sýcak kumlara doðru çekti. Ýnsanlarýn tatile geldiði bir deniz kenarýydý burasý.Dalgalar beni bu kýyýya savurmuþtu.. Anladým ki ilk denize girmemden bu yana bir mevsim geçmiþ….Anneler çocuklarýný uzaklara götürüyor, geri kalan meraklý gözler beni seyrediyordu..

“Kim bu, yazýk daha gencecikmiþ?” dedi içlerinden biri..Derken kalabalýðý uzaklaþtýrdýlar.Tanýmadýðým eller bedenimi oradan oraya çevirdi..Kalabalýða dönüp sordu biri; “Tanýyanýnýz var mý?” .

Evet, beni tanýyanýnýz var mý?.Neden o denize kendimi býraktým? Bileniniz var mý?. Varsa bana da söylesin…Söylesin ve ölümüm artýk bir anlam kazansýn..

Ses çýkmadý onca kalabalýktan. Hiçkimse beni tanýdýðýný söylemedi. Belki de duymadýlar..Herkes meraklý gözlerle gözlerini, cansýz ve suyla dolmuþ bedenime dikmiþti.

Önce polisler resmimi çektiler oracýkta.Bir kaðýdýn üzerine kocaman yazýyla 'KÝMLÝÐÝ BELÝRSÝZ' yazdýlar.. Baþýma yýðýlmýþ kalabalýktan kimisi istemsizce gülüyordu..Kendi çýplaklýklarýna aldýrýþ etmeyenler, bir ölünün çýplaklýðýna þaþýrýyorlardý…

Beni kimsesizler mezarlýðýna gömdüklerinde artýk tektim. Bedenim suya deðil topraða karýþacaktý bundan böyle. Kaç mevsim bu toprakta kalacaktým bilmiyorum ama en azýndan çevremde benim gibi kimsesizler olacaktý.

Artýk kimsesiz mezarýmdaydým.Hem de hiç kimsesiz..Denize atladýðým günden bugüne kadar ilk kez bu kadar mutluydum. Ýlk kez etrafýmda benim gibi “kimliði belirsiz” ler vardý çünkü.

Yaþama, bir ölüyken anlam vermeye çalýþacaktým bundan böyle. Artýk yaþam; ne gökkuþaðýnýn yedi rengi ne de gökyüzünün uçsuz bucaksýz sonsuz maviliðiydi. Yaþam, yarýnlarý sorgulamaktý. Yaþam, bir ölüyken bile hayatý kucaklamaktý. Ve yaþam kimliðin belirsiz de olsa nereden geldiðini bilebilmekti…