Yar hiçbir mahkumiyet,unutulmak kadar acý deðil.Hiç bir acý sensizlik kadar zor deðil. Beni öldürmek için silaha ihtiyacýn yoktu,beni içinde çoktan öldürmüþsün meðer.Senin uðruna heba ettiðim ömrüme karþýn,senin tarafýndan öldürülmek ne kadar acý bilemezsin Bense hep seni bekleyerek akþamý sabaha,sabahý akþama katýyorum.

Duvarlar arasýnda mahkum olmaktan öte senin gönlünde hapis olmayý isterdim.Lakin sen beni sensizliðe mahkum ettin.Etrafýmý çevreleyen kalýn taþ duvarlarý yýktýn üzerime.

Uðruna harcadýðým onca yýlýn acýsý yaralamazken,beni unutmuþluðun yakýyor yüreðimi.

Duvarlar ardýnda kim bilir nasýldýr yaþam?Biz ise sadece hayal ediyoruz.Parmaklýklar ardýndan gelen kuþ sesleri…

Ah kuþlar sizler benden özgürsünüz!

Sizden biri olmayý,ne kadar isterdim kanat çýrpmayý çok uzaklara,dünyaya tepeden bakmayý,o daldan diðerine konmayý…

Kalýn duvarlar ardýnda güneþin sýcaklýðýna muhtaç,yalnýzlýðýnda bolca üþüyen bir mahpusum þimdi.Oysa bir zamanlar deli dolu uçardý benimde gönlüm oysa bende özgürdüm.Sizler gibi derinden çekerdim temiz havasýný memleketin.

En büyük zevklerimdendi sahilde sesiyle beni mest eden dalgalarý izlemek.

Ya þimdi?

Yýllardan günlerden habersiz,her gün ayný yaþam.Yaþamak demekse eðer yaþýyoruz ottan farksýz.

Ýnsan duvarlar ardýnda yalnýzlýðýn,sevmenin ve unutulmanýn ne demek olduðunu çok iyi anlýyor.Gözler hep arýyor sevdiklerini,uðruna ölmeyi göze aldýklarýný anýyor yalnýzlýk refakat ediyor.Sað yanýn boþ,sol yanýn kimsesiz,geceleri uykusuz,hep hayal aleminde yaþýyoruz emanet gibi…

Emaneten yaþýyoruz sevdiðim.

Herkesin terk ettiði bir dünyada,hep terk edilen oluyor mahpusun hali.Ve bir dosta,bir yare hasret bekliyor Azrail’ini…

Bir diðer mahpusun sazýndan dinliyor periþan olmuþlarýn türküsünü.Elde kaðýt kalem,dertleþir kendi benliðiyle.Bir selam,bekliyor dost düþman fark etmeksizin.Sen bilmezsin vefasýz yar.Soðuk parmaklýk demirleri ardýnda yaþayan,cehennemi dünyada yaþayan mahkumun halini.Duvarlara kazýlý kimsesiz kalmýþlarýn sessiz kalmýþ seslerini okuyamazsýn.Baharda açan çiçeklerin kokusuna,ýlýk esen rüzgarýn verdiði ferahlýða muhtaç olan bilir.Sen tadarken dünya nimetlerini umarsýz,bir paket sigaraya yapmayacak þey býrak-mayan insanlar tanýyorum ben…

Sorma suçlar gözlerle bakma,kaderin cilvesinde eriyen bu insanlara!

Aralarýnda ölmeyi fazlasýyla hak edenler olduðu gibi, kaderin zorla sürüklediði insanlarda mevcut…

Dünyanýn en kötü yerlerinden;bu hapishane denen yerler.Ýnsanýn en acýnacak durumlarýndan biri;bu mahkumiyet.

Verilen hüküm doðrultusunda geçirirsin yýllarý,sonrasý malum çýkarsýn duvarlar ardýndan.Gök yüzünün tüm mavisine fazlaca bakar,temiz havayý çekersin ciðerlerine.Geçmiþin lekesi býrakmaz peþini.Hep suçlayan gözler karþýlar seni yolda parkta,sokakta…

“Þimdi nerdedir benim uðruna öldüðüm yar.Canýmý adadýðým acep yokluðumda ne yapmaktadýr,ne alemdedir.Uykusuz geceleri oluyor mu onunda? “diyerek geçen zamanýn ardýndan.Eskilerde kalan,geçmiþe gömülen olur mahkum.Biri uðruna feda edilen ömür yine biri tarafýndan yok edilir…Ýçsel bir ses dökülür dudaklardan:

“Sana deðer miydi bir ömür vermek

Kim bilir belki…”