Yýldýzlarý sildim,
parlattým,
geleceðin yollara serdim.
Gelmedin.

En güzel anýlarýmý giydim yine gelmedin.
Önünde beklediðim cam buðulandý.
Adýný yazdým yine gelmedin.
Üzerimde yabani otlar bitti, baþýmýn üzerinde kalýn bir taþ sen yine gelmedin…


Bütün geceler benim artýk, bütün meyhaneler benim…
Bütün gidiþler, terk ediþlerde senin…
Yazdýðým þiirler suya düþtü, boðuldular.
Seni kaybettikten sonra ne yapayým “Seni seviyorum” yazan ýslak þiirleri.
Seni kaybettim þimdi sensizliði de kaybetmek istiyorum,
beceremiyorum…

Bakmayýn bana öyle terk edilen sadece ben deðilimdir herhalde bu þehirde.
Biliyorum artýk istemiyor artýk bu þehir beni. Belki de salgýn hastalýktý ayrýlýk.
Kendime gitmeliyim, yani terk edilenlerin þehrine.
Eskiden bulutlara basarak yürürdüm þimdi ise bastýðým o bulutlar yüzüme inmiþ göremiyorum.


Sensizliðin denizinde akýntýya kapýldým sana sürükleniyorum.
Ýçimde anlamsýz bir sýcaklýk var.
Ter ediþin ciðerime doluyor.
Boðuluyorum, ölemiyorum.

Çocukluðumu sende býraktým.
Seninle yaþlanmak isterdim.
Aslýnda seninle yaþlanýyorum.
Sensizlik bana býraktýðýn parçan, ona iyi bakýyorum merak etme.
Zaten beni hiç yalnýz býrakmýyor artýk.
Ayný sen gibi sensizlikte sürekli yanýmda.
Tek fark senin yanýmda olman beni mutlu ediyor sensizlik ise kahrediyor.
Senin yazdýðýn bir yazýyým, þiirim ben. Yazarýmsýn sen benim.

En güzel yazýn olmak isterdim, beceremedim.
Hayallerine çok dalma demiþtin. Haklýydýn belki de hayallerim bitirildi. Boðuldum…