Teþekkür etmek zor mu?

Günlerden bir gündü. Soma B Termik Santralýnda çalýþtýðým zamanlar, her gün ki gibi vardiyalý çalýþmam için; dört / on iki, vardiyasýna gitmek üzere, eþimin bana hazýrladýðý sefer tasýmla, yemek çantamý elime alarak kapýda helalleþtik. Hayýrlý iþler diledi.Evimden ayrýldým.

Apartmanýmýzdan dýþarýya çýktýðýmda; bugün, beþ yoldan (Semt adý) arabaya bineyim dedim. Yürümem gerekiyordu… Yani en az bir kilometre kadar yavaþ yavaþ... Ýnsanlarla, tanýdýklarýmla selamlaþarak gidiyordum. Fakat biraz daha hýzlý yürümem gerekiyordu; beþ dakika kadar zamaným kalmýþtý.

Tam sendika binamýzýn yanýna gelmiþtim ki bir haným efendi duvara yaslanmýþ kývranýyordu. Ben de; ” ne oldu haným efendi? yardýmcý olabilir miyim? ” dediðimde; benim servis otobüsüm de gelmiþti! Fakat, haným efendi kývranýyor, kimseler bir þeyler yapmýyor, gelip geçiyorlardý! ..

Kendi kendime; “Sami! hayýrdýr; yardýma ihtiyacý varsa, yap! ” dedim. Tekrar sorduðumda ise; Gözleri dönmüþ bir vaziyette bana yalvarýyormuþçasýna bakýyordu...
O anda bana “bey efendi hamileyim bana yardým ediniz” dedi.

“Tabi kardeþim” dedim. Ve tam karþýdaki taksi duraðýndan bir ýslýk çalarak taksiciyi çaðýrdým.Hemen hastaneye dedim… acilen hastanede doðumhaneye alýndý.

Hemþire haným bana; sizin mi? Dediðinde; “yok hayýr” ifademde, hemþire haným biraz afalladý! ”
'Hayýr bakýn ben iþe giderken gördüm,buraya getirdim, bayaný tanýmýyorum” dediðimde; tamam dedi ve doðumhaneye alýndý.

Baþka bir hemþire bana; ” bey efendi çocuðun eþyalarý? ”

Ben ise; “kardeþim ne eþyasý ben bilmiyorum! ” desem de,O içeri giriyor.

Ebe haným dýþarý çýkýyor; ” bey efendi çocuðunuzun kundaðý ne bileyim ne getirdiyseniz verin” diyordu. ALLAH’IM! …


Durumu O’na izahat ettiðimden bir zaman sonra; haným efendi çocuðuyla birlikte odaya getirildi. Nur topu gibi bir kýz çocuðu olmuþtu. Geçmiþ olsun dileklerimle gözünüz aydýn, ALLAH analý babalý büyütsün deyip tebrik ettim!


Daha sonra haným efendiye; “eþiniz neredeyse telefonunu verebilir misiniz,ona müjdeyi vereyim haberi olsun” dediðimde,Bayan bana; ” ben Bergama’ dan buraya misafirliðe gelmiþtim” dedi ve bir numara verdi.Bende cebimden aradým.

Bir süre sonra telefonu açan kiþiye; ”Siz Mahmut bey misiniz? ” dedim.

“ evet benim, hayrola siz kimsiniz? ” dedi.

Bende her þeyi ayrýntýlarýna kadar anlattým;
” Gelmeniz gerekiyor” dediðimde, “olur dedi”. Ve 2 saat sonra geldi!

Bir telaþ ve heyecanla eþiyle konuþtu, hemþirelerle konuþtu, gitti pastaneden birkaç hediyelik bir þeyler aldý, ebelere verdi, hanýmýný toparladý, geldiði taksiye bindi gitti!

Ben olanlarý karþýdan seyrediyor, bazen de önüne geçiyor; beni görsün diyordum.O ise; ” bana telefon eden kimdir” diye merak edip sormadý bile...ve adam çekip gitti!

Aptal gibi orada kala kalmýþtým.Fakat bu meyanda saat akþamýn dokuz buçuðuydu.Ben ne iþime gidebildim ne de izin alabildim.Öylece bakakalmýþtým!

Oradaki hemþire bana; “ya bu adam kocasý mýydý? ”

Evet dediðimde ise; ”neden sana bir teþekkür bile etmedi? ”

“Bilmiyorum” deyip; ben tekrar evimin yolunu tutmuþtum.

Eve girdim, hanýmým bana; ” ya nerdesin? herkes seni iþten arýyor ne oldu? sana bir þey mi oldu? ” dediðinde bende her þeyi anlattým. Üzüldü tabi…
Ertesi günü iþime gittiðimde, beni vardiya amirim; yanýna çaðýrdý ve; “ dün nerdeydin? ” diye sordu,.!
Bende O’na anlattým!

O’da bana; ”Bana bak Sami! burasý bir iþyeri ve sorumlu olduðun bir iþin var! sen ne haber, ne bir telefon ettin, senin yerine mesaiye adam býraktým” dedi.

Bende kendisine; ” ya þef ne yapabilirim? ” dedim,”yalvarýr gibi yakardým; ne yapayým desem de bana son sözü þu oldu; “o günkü yevmiyeni sýfýrladým…üç günde ceza” yani üç yevmiyemde sýfýrlandý ne diyebilirdim? ' çýk ' dedi çýktým!

Þimdi soruyorum dostlarým; ben mi kabahatliyim?

Bir düþünün; o kadar yardýmcý oldum; insancýllýk namýna bir teþekkür çok görüldü! Ýþ yerimden aldýðým ceza, adalet, hak,hukuk, insanlýk; neresinde bu iþin? ben anlamadým!

Her þey bir yana, tek üzüldüðüm; yevmiyeler asla deðildi…Beyefendinin bana bir “ teþekkür ” bile etmemesi beni yaraladý ve çok üzüldüm…

Þimdi size soruyorum; ” Teþekkür etmek zor mu? “

Sevgilerimle…

Sami Arlan