Sevgilim,
Yaðmur yaðýyor Ýstanbul’da ve ben yürüyorum, düþlerimin en ýssýz koylarýnda üþüyerek, ruhumun sýrýlsýklamlýlýðýna aldýrmadan… Sanki sonsuzluðu kucaklayacak ve ölümsüzlüðü yakalayacakmýþým da ab-ý hayat iksirini çalacakmýþým gibi telaþla atýyorum her adýmýmý.
Gemiler geçiyor Sultanahmet sahillerinden. Salep sýcaklýðýndaki bakýþlarýnýn sýcaklýðý ýsýtýyor üþüyen umutlarýmý ve ben devam ediyorum yürümeye. Dalgalarýn sesi rüzgârýn fýsýltýsýna kavuþurken ufukta gökkuþaðý beliriveriyor aniden. Seviniyorum buna çocuklar gibi. Gökkuþaðýnýn her rengi umudun rengini alýveriyor da bulutlara uzanýyorum bir sýçrayýþta.
Denizin mavisi, gökyüzünün mavisine kavuþmak istiyor yitik zamanlardan öç alýrcasýna. Güneþ göz kýrpýyor bana müþfik dost ýþýklarýný her yana cömertçe saçarak… Aydýnlatýyor ruhumu, sonsuz sevgisiyle içimi ýsýtarak. Isýnýyorum ve hayata gülümsüyorum senin özleminle. Senin özlemin hayata baðlýyor sevgi ipliðiyle. Seni seviyorum.