Sayý saymayý öðretmiþti babam beþ yaþýnda iken…
Bir ev (bizimki), iki ev ( komþu annenin evi ), üç ev ( Sümüklü Derya’nýn evi )
Öðrendim saymayý bir, iki, üç…
Bizim evimiz, komþu annenin evi, sümüklü Derya’nýn evleri…

Okula giderdik her sabah Derya ile. Mahallenin en küçüðü idik ikimiz, sýnýf ve sýra arkadaþýmdý… Birde sürekli hasta… Neden mendil taþýmasýný öðretmemiþti ki annesi!
Minik ellerini hatýrlýyorum. Kýrmýzý rengi sevmeyi o zaman öðrenmiþtim. Çocukluk iþte! Bilemedim yokluða üþüdüðünü…

Bahar sabahlarýný hatýrlýyorum. Komþu annemin yaðlý ekmekle sokak çocuklarýna verdiði mutluluðu… Acýkmýþ mýydýk? Hayýr! Ama öyle güzel gösterirdi ki yavan ekmeðin yað ile dansýný… Çocukluk iþte! Gülen gözlerin kapanacaðýný düþünemedim hiç…

Evimi hiç unutmadým. Akasya aðaçlarý açmýþtýr þimdi. Güne günaydýn derken gülümsemen; kalkar perden ve sarý ýþýðýn yarenliðinde pencereden dalar içeriye arsýz koku. Gülümsemen renklenir. Þükredersin… Bilir misin akasya’m umut kokar… Çocukluk iþte! Kýymetini bilemedim o yaþlarda…

Sayý saymayý öðretmiþti babam beþ yaþýnda iken…
Ters saymayý öðreniyorum 25 yaþýnda!
Üç ( sümüklü Derya’nýn evi), iki (komþu annenin evi), bir (bizim…)
Üç, iki, bir…
Öðrendim bitti…