Binlerce bilinmeyenli bir denklemin içinden
çekip çýkardým içimdeki seni.
Þimdi, tüm bilinmeyenler sana eþit.
Ýçimdeki en güzel dokunuþ
sana dair þimdi.
Hiç bu kadar güzel olmadý belki gülümseyiþin.
Hatta belki
bir gülümseyiþin bile olmadý hiç.
Ama sen,
içimdeki en güzel gülümseyiþsin þimdi.

Islýk çalarak dolaþýyorsun
kalbimin odalarýnda.
Öyle sakin, öyle kendinden emin.
Önüme sunulan onca güzel þeyi
düþünmeden itiyorum bir kenara.
En güzelim sensin çünkü
dahasý yok.

Sen, tüm acýlarýma,
tüm sevinçlerime gebe,
öylece duruyorsun içimde.
Korkuyorum bazen
çekip gitmenden.
Gidersen, gidersen bir gün
boþalýverir içim.
Ve hiçbir çokluk
senin kadar olamaz.


Geceleri ansýzýn uyanýþlarýmsýn sen
Yüreðimdeki közü körükleyen,
üþümüþ bir yolcusun bazen.
Yangýnlar çýkarýyorsun
içimin ýssýz kentlerinde.
Boþ sokaklarýmda
ýslýk çalarak yürürken
soluðun tutuþturuyor tüm evlerimi.
Ve ne zaman aðlasam bir sokakta
senden utanýyor göz yaþlarým

Büyüyorsun içimde,
varlýðýndan habersiz.
Ama kim bilir,
belki biliyorsun, tanýyorsun içimdeki seni.