Sevgili S…

     Otobüse bindiðimde henüz gündüzdü. Her þey normaldi. Sýradandý. Iþýklar yandýðýnda anladým ki gece olmuþ. Ben karanlýðýn içine gözlerimi dikip yüzünü seçmeye çalýþtým. Bu yolculuk baþka çekilmezdi galiba. Durumum yarý uykulu sürüp gitti. Yaþadýðým þehre inince neler hissettiðimi hatýrlamýyorum. Artýk bir þeyler baþkaydý. Birini düþünüyor, özlüyor, bekliyor, dahasý seviyordum. Bu bana mutluluk veriyordu. Bu kiþi sendin. Sen olduðun için þanslý olmalýydým.

     Günler birbirini kovaladý. Uzun uzun seni düþündüm. Özlemek zamaný uzattý. Bu sýralarda normal hayatýmda akýp gidiyordu. Arada anlarým oldu, seninle paylaþtým diyebileceðim. Ýster istemez yaþadýðým, tanýk olduðum birçok güzellikte seninleydim. Seninle paylaþtým. Sen bilmedin. Bunlara örnek olarak pek çok þeyler düþünebilirsin. Bu güzelliklerin çoðunda, o an sesini duymak istedim. Olmadý. Sana ulaþamadým. Güzellikler bölüþülmeli, ama acýlarý yalnýz çekilmeli diye düþünüyorum. Bende sesini duyamamanýn buruk acýsýný yalnýz çektim. Bunu da bilmedin. Bazen bu durumu bir kýsým arkadaþlarla paylaþmak istedim. Yapamadým. Nedense dünya küçük. Ama ikimiz için daha küçük. Kimselere anlatmadým. Bunun için bazen karþýmda sen varmýþsýn gibi, sana bir þeyler anlatýyormuþum gibi içimi kaðýda dökerdim. Rahatlardým. Sana yazdýklarýmdan birkaç örnek göndereceðim.

     Seviþlerimi gizli yaþarým nedense. Bu, pek hoþuma gider. Böylece daha kolay anlar, hiçbir etkide kalmadan kararlarýmý alýrým. Bir çeþit özgür davranmak gibi. Arkadaþlarým, yakýnlarým bir þey sorduklarýnda yanýt veremem. Gizlerimin yaný sýra zincirlerim var benim. Kýrýp o zincirleri bir þey diyemem. Bazen kýzýp, baðýrýrým, sýyrýlýrým iþin içinden. Bazen köþeye sýkýþýrým. Ama ille de birileri bir þeyler bilecekse sadece bilmeleri gerekenle yetinirler. Fazlasýný söyleyemem. Ne kadarýný bilmeleri gerektiðine ben karar veririm. Gerek sen, gerek diðer seviþlerim hakkýnda her þeyi tam bilen yoktur sanýrým. Þimdilik herþey yolunda olmasa da böyle sürüp gitmeli bu.

     Her güçlünün birde güçsüz yaný vardýr. Güçlü yanlarýmýz hep göz önündedir. Görülür. Güçsüz yanlarýmýzý hep gizleriz nedense. Ama ben gizlemiyorum. Bende sevebilirim, paylaþabilirim. Bir insana ortak olabilirim. Her insanýn düþündüklerinden fazla veya eksik, ben de bir þeyler düþünebilirim. Bu benim güçlü yanýmdýr. Ama sevebilmenin, paylaþabilmenin bir karþýlýðý olmalý. Yani sevilebilecek, paylaþýlabilecek birine ihtiyacým var. Bu da güçsüz yanýmdýr. Bu kiþi þimdilik sensin.

     Beni hüzünlere, düþüncelere boðanlarýn ilki deðilsin. Ama sonuncususun. Kimi insan hayatýnda ancak bir kez sever. Ondan sonrakiler; o, ilk sevginin geliþmeleridir. Yani hep o ilk sevgi sürer. Kimi insan da her son sevgisini, hayatýnýn en büyük sevgisi sanarak hep arar, hep büyütür. Bunlardan hangisinin doðru olduðu tartýþýlamaz. Ýþte ben bu ikinci gruptaki insanlardaným. Benim sonuncu sevgim en büyüðü, en özelidir. Baþkadýr benim son sevgilerim. Ona benden beklediklerini bulabilmesine fýrsatlar veririm. Bende ondan beklediklerimi bulabilirsem kendimi þanslý hissederim. Bütün bu sevgilerimin en güzel yönü onlardan bir þey öðreniyor olmamdýr. Seninle birlikte mutlaka hayatýmda bir þeyler deðiþmiþtir. Yeni bir þeyler öðrenmiþimdir. Ama bunlar; iþte ben bunu öðrendim gibi somut bir þeyler deðil. Benzer koþullarda veya lafý geçtiðinde söylenebilecek, referans alýnabilecek gibi tecrübelerdir.

     Benim için heves denilen bir þey olmadýn. Oraya, kafama göre birisini bulabilirim gibisinden gitmedim. Yada sanki bir kura çekildi, sen bana düþtün gibi bir þey yok. Ya da herkes birilerini buldu da sen kala kala bana kaldýn gibi de deðil. Böyle bir ihtimal olsaydý, sanýrým diðerlerinden farkým, ya da senin farkýn kalmazdý. Ben sadece seni sevdiðim için düþündüm. Yada sevmek istediðim için. Baþka sebep yok.

     Aslýnda kendimi ciddi bir iliþkinin kollarýna atmaya hazýr sayýlmazdým. Bir süre daha hazýr olacaðýmý da sanmýyorum. Ýþte bir gün geç kalmak korkusu adýndaki duygu, çoðu kez beni yanlýþ yönlendirebiliyor. Bu korkum, her þeyi zamana býrakýp hazýr olduðumda, karþýna çýktýðýmda geç kalmýþ olmak, seni çoktan kaybetmiþ olmak gibi bir þey olmalý. Yani her korkulan þey, ondan kaçtýðýmýz kadar da bizi çekiyor kendine.

     Sana bu kadar erken açýlmak zorunda olmamýn bir nedeni de biraz olsun kendimi rahatlatmak. Hiç açýlamamakta ki belirsizlik bir hayli aðýr olmalý. Ýþte bu belirsizlikler bize iki kat daha acý ve zarar vermekte. Karþýmýzdakine açýlamamak, karþýlýksýz sevmek aslýnda bir boþluðu sevmektir. Yani sen bilmeyecektin. Ýþte o zaman ben seni deðil de aslýnda bir boþluðu seviyor olacaktým. Dahasý açýlmakla seni ne kadar sevdiðimi anlayacaktým. Kiþinin tek yanlý hisleriyle, ona açýldýktan sonraki hisleri farklý oluyor. O zaman anlýyor sevip sevmediðini. Bense sana açýldýktan sonra anladým. Seni gerçekten sevmiþim. Zaten sevebilir miyim diye hiç düþünmemiþtim. Sevebilir miyim diye düþünmek aslýnda sevmemektir. Ben de sevdim seni kayýtsýz, þartsýz, hiç sebepsiz…

     Bana evet diyebilirdin. Ben de yolumu sana dair çizer, yaþardým seni sonuna dek dolu dizgin. Bana hayýr diyebilirdin. Bu da bir felaket olurdu belki. Zamanla kapanacak bir yara olurdu. Ama mutlaka unuturdum, sökerdim seni düþüncelerimden her þeyi zaman býrakarak. Ya hiç konuþmasaydýk? Ya içimde kalacak olanlar? Ýþte bu korkunç.

     Cevap verirken ne kadar düþündün bilmiyorum. Ama düþünmeliydin, oturtarak bütün taþlarý yerine. Düþündüklerine duygularýný katmalýydýn. Sonra cevap vermeliydin. Ýlk konuþmamýzda ki cevabýný dikkate almadým. Hem olumlu olsaydý yine dikkate almayacaktým. Çünkü düþünmeden karar vermekle; ya beni önemsemiyordun, yada dinlemiyordun. Bir sonraki konuþmamýzda durum farklý deðildi. Yine dikkate almadým. Hatta þöyle düþündüm. ‘’Þimdi saçmaladý mý? Yoksa yardým etmek mi istiyor?’’ Bütün konuþtuklarýmýzý ne kadar düþündün bilmiyorum. O son konuþmamýzda her þey net olmalýydý.

     Hayýr deyiþin gerçekten bir felaketti. Ne kadar düþündün, ne kadar dürüsttün bilemem. Cevabýný telefonda deðil de yüzyüze alma þansým olsaydý. Belki gözlerin de seni doðrulardý. Yada dudaklarýndan düþen sözcüklerin samimiyetine inanabilirdim. Ama böylesi de iyi sayýlýr. O an ki halimi görmemeliydin. Çýðlýklar koptu içimde sessiz sedasýz. Þimdi zor olsa da iyiyim biraz. Keþke dedim, o an beni sevinçten aðlatabilseydin hýçkýra hýçkýra. Keþke içimdeki çocuðun ellerinden tutabilseydin dedim yine sana yaza yaza.

     Neden hayýr dediðin önemli deðil. Önemli tek þey hayýr demiþ olman. Belki bir baþkasý vardý düþündüðün, belki beni beðenmedin. Belki gerçekten hazýr deðildin, hatta sana göre yanlýþ bir zamanda, yanlýþ bir yerde karþýlaþtýk. Belki baþka bir þey… Sebep önemli deðil. Bana ümit vermemiþtin zaten, paylaþýlan bir þey yoktu henüz. Ben olanlarý sadece þöyle yorumluyorum: ‘’Gözlerin gözlerime deðdi, olan oldu bir kere.’’ ‘’Yada uyuyordum. Bir rüyaydý herþey. Bir sabah uyandým yada uyandýrýldým.’’ Her þey geride kaldý. Sen nasýl yorumlarsýn bilemem.

     Þimdi neler olacak. Acaba seni unutmak zorunda mýyým? Sanýrým bana bu kaldý. Peki bu ne kadar sürer? Üç-beþ ay, belki senelerce. Sen ne dersin?

     Bir insanýn mutlu olduðunu anlayabilmesi için, bir önceki mutluluðundan daha büyük bir mutluluk yakalamasý gerekir. Bir insanýn heyecanýnýn farkýna varabilmesi için, önceki heyecanlarýndan daha yoðun bir heyecan bulmasý gerekir. Ve seni unutabilmem için, senden daha iyi, daha güzel olduðuna inandýðým birinin karþýma çýkmasý gerekir. Bu ne kadar zaman alýr bilemem. Þimdi seni ne zaman, nasýl unutabileceðime sen karar ver. Ben mutluluklarýma ve heyecanlarýma olaðanüstü durum gözüyle bakýyorum. Seninle karþýlaþmak, seni tanýmak, sevmek olaðanüstü bir durumdu. Þimdilik olaðanüstü yeni bir durum yok. Seni hala seviyorum. Hala önemlisin.

     Þimdi ne yapmalýyým? Etrafýma daha çok bakýnacaðým belki. Ýnsanlara bakarken yada görüþürken birileriyle, yine gözlerini arayacaðým belki. Beyaz atlý bir prens deðilim. Bir masal prensesi de aramam bu yüzden. Þimdi bir þeyler deðiþecek. Her þey daha güzel olabilir. Her þey daha da kötü olabilir. Saadetler ülkesinden gelmiþ, elinde sihirli sopasýyla dokunduðum her þeyi lehime çevirmek gibi bir periliðim de yok.

     Artýk çevreme karþý oynayacaðým mutluluk oyunlarý nasýl sonuç verecek kestiremiyorum. Yeni birilerini sevme giriþimlerim fayda edecek mi bilmiyorum. Her þeyi önceden bilebilmek gibi kahinhane yönlerim de yok. Ben sonbaharýn geldiðini yaðmurlardan anlarým, ilkbaharýn geldiðini uçurtmalardan, misafir geldiðini ayakkabýlarýndan….. vs

     Fazla uzatmayayým. Saçmalamaya baþlayacaðým yoksa. Buraya kadar eðer saçmaladýmsa bunlarý çocukluðuma ver. Aptallýðýma ver. Yada boþver gitsin. Þimdi sana birkaç þiirle, sana yazdýðým birkaç tane yazý gönderiyorum. Senin için bir þeyler karalamaya çalýþtýmsa da, henüz adýna bir þiir ithaf edemedim. Ama gönderdiklerimi kýsmen sana ithaf ediyorum.

     Artýk sana teþekkür ediyor, neye sýðýndýðýmý bilmeden seni yanaklarýndan öpüyorum. Teþekkürler S… Binlerce kere teþekkürler hissettirdiðin her þey için. Epey zaman olmuþtu böyle bir heyecana susalý. Ne de özlemiþim.

     Bütün yazdýklarýmýn ne kadarýna alýnýrsýn, nasýl yorumlarsýn bilemem. Ama mektubumun kendini imha edebilmek gibi bir yeteneði yok. Yine de sen bilirsin…

Sevgiler T...

HÜZÜNBAZ