Bu bir fermandýr...
Yarin en ince noktasýndan en belrisiz kuytulara atýlan bir beyaz taþtýr.
Bu bir ýþýktýr...
Belirsiz yollarda kaybolanlarý karanlýk koylara, taþlý yollarda kalanlarý kayalar diyarýna götüren bir ýþýk.
Bu bir mutluluk beraatýdýr...
Bu mutluluktan beraattýr...

Sahil ucundaki deniz yýldýzý gelen dalgalara küsmüþtür. En içten dilekler diler sert dalgalara alýp götürülmek için...
Yaprak üstünden aðaç dibine düþmüþ týrtýl azim diler yaradandan. Daha dokunmadýðý yapraklar için bir kuvvet ister...
Yýldýzlar kayarken gökte serinleyen güneþe sabah gelmez. O karanlýk gecenin görünmeyen ufku ardýnda her ne kadar ýþýklý da olsa dertleriyle kalýr bir baþýna..Yalnýzdýr ve hç bir dost istemez yanýnda.. Sabah olmaz ona ama bilmez ki sabahlarý sabah yapan odur en sonunda..

Yavrusunu kaybetmiþ ana yüreðinde duygular belirsiz iþler..En olumsuz en ýzdirabi hisler ana kalbinde gözlere bir yol bulur ve göz deðirmeni öðüttüðü duygularý birer damla halinde al yanaklara boþaltýr... Duygular öðütüldükçe gözde, sona inat duygular yeniden doðar. Ta ki ana yüreði durana kadar...

Ümitsizlik, piþmanlýk ve ýzdýrap... Üç delik delinmiþ dünya gibi olur insan. Yörüngesinden çýkar ve sonsuzluðun taþla doldurulduðu karanlýk çukurda taþlara çarpa çarpa yontulur. Yontulur da sonu gelmeyen yolculuðun her adýmýnda piþmanlýðýný, ýzdýrabýný yaþar ve bunlardan dolayý ýzdrap tüm acýlarý örter kendini gösterir karþýsýnda...

Vurulmuþ beyin kurþun girmiþ gibi ýzdýrap akýtmakta...Kan gibi kýrmýzý deðildir ýzdýrap rengi siyahdan öte siyah karadan öte karadýr onun rengi..Çýplak gözle bakýlamayacak kadar koyudur..


Ümitsizliðin bitmedi yerde piþmanlýk baþlar piþmanlýðýn yoðunlaþtýðý yerde ýzdýrap baþlar..Ve baþlangýç baþlayýnca bitiþ yavaþtan baþlar...

Aðlamakta kör olmuþ gözlere, býrakýlýp unutulmuþ sevilmiþlere, kaldýrýlýp atýlmýþ deðerlere manidardýr bunlar..
Bunlar bir gece yarýsý iç titremesinin kaðýda dökülmesidir...