Gittiði her yerden güneþ toplardý gözlerim senin için… Ve sen avuçlarýmdan hayatý içtiðini söylerdin. Her gün bayram coþkusuyla öperdin, öperdin düþlerimden. Oysa ne çok olmuþtu gözlerimden denizi görmeyeli… Dudaklarýmdan tuzunu tatmayalý ne çok olmuþtu…

Seni görme yeteneðini kaybetti gözlerim, o kazanýn ardýndan. Dermansýz dizlerime kapanýp aðlayan gözlerini hatýrlýyorum. Çoðalan sýzýlarýma dolanýþý dokunuþlarýnýn, dindirirdi çaresizliðimi. Umutsuz saçlarýmý okþardý ellerin, yanaklarýmdan süzülen kanlý yaþlarýmý silerdi dudaklarýn. Ýlk kez o zaman gördüm yüreðinin büyüklüðünü. Ellerim, ayaklarým tutmasa da; gözlerim görmese de; benim elim, benim ayaðým, benim gözüm olma sözün. Ey deli sevda, sen ne büyüktün.

Biliyordum, canýma iþleyen sýzýlarýmla ömründe bir yara olacaktým bundan böyle. Her baktýðýnda acýlarýma, isyanlara yoldaþ olmaz mýydý yüreðin… Zorlu bir yaþam olsa da bizi bekleyen, hiç yitirmedi sevdanýn coþkusunu yüreðin. Ne büyük bir sevdaymýþsýn sevdiðim. Dertlerime sarmaþ dolaþ sarýldýn gönüllü. Bir gece olsun göðsünden baþka yastýklara deðdirmedin baþýmý. Dizlerimde derman, gönlüme ferman bir sevda yarattýn be can.

Yüreðimi nefesine yasladýðýmda can verdin yarýnlarýma. Gözlerim kanla doluyken umutlu öyküler anlatýrdýn dermansýzlýðýma. Elindeki kandille ýþýk verdin karanlýklarýma. Gönlümün içini aydýnlattýðýn günler uzundu, yalnýz deðildi gecelerim. Zaman zaman lanet ederdim yaþadýðýma… Kýzardýn, gizli gizli aðlardýn bilirim. Taþ kesilmiþ bedenimle, topraða bakan gözlerimle en çok sana koþmayý özlerdim ben. Ruhum bin parçaya bölünürdü, bu nasýl bir yok oluþtu alnýma yazýlan. Bir giysi gibi çýkarýp atmak istiyordum felçli tenimi üzerimden. Geçmiþte kalan bir aný olmasýný istiyordum içten içe. Ne sýcak geceler oldu yüreðimde, yakamazdým ateþlerini odanýn, donardým içimde. Sen aðlardýn dermansýz dizlerimde, bir sen anlardýn beni bilirim.

Kucaklardýn beni, heyecanla sahile götürürdün her gün… Sabýrsýzlýðýmý belli edemesem de anlardýn sevgili. Gerçek olamayacak kadar güzel bir düþtün içimde. Sevgi dolu bakýþlarýn, dilinde tatlý sözlerin hiç eksik olmadý. Gönlünün baðýnda bahçesinde özgürce gezinirdim her gece.

Ah neden, neden seni çok sevmiþtim ben. Gönlümün derinlerinde bir sýzýydý o gece. Yüreðime yetimliðim, sevdama külleri düþtü hasretin. Uzaktan duydum sesini ya da bana öyle geldi. Sanki beni çaðýrýyordun bir yerlerden. “Gitme” diyemiyordum, acýyordum içten içe.

Acýlar birbiri üstüne yýðýldý. Karabasan gibi bir gün, ayrýlýk gelip çattý. Yüreðim dallarý kurumuþ bir aðaca döndü, tutkularým su gibi karýþtý topraðýna. Gözlerim seni görme yeteneðini kaybetti, o ölümün ardýndan. Yalvar yakar olacaktým Azrail’e neden beklemedin, söyle neden… Ölümün, doðumu oldu sessiz çýðlýklarýmýn yar. Nasýl, söyle nasýl kadere boyun eðdi ömrün. Nasýl atmaz sol yanýna iþlediðim gülün. Yokluðunun alacakaranlýðýna gömmeyecektin beni. Sesine hasret koymayacaktýn hani. Yapmayacaktýn sevgili, sözün vardý gitmeyecektin. Hiç affetmeyeceðim seni bu yüzden. Benden önce kucakladýðýn için ölümü, hiç affetmeyeceðim anlýyor musun!

Bir aðýz olmuþ damlalar hepsi adýný haykýrýyor yar. Hadi gel, gel de bana sahip çýk. Deliliðimi ayaklandýr yine. Dayanamýyorum. Gittiðinden beri her yaðmurda sana kavuþuyor ve her yaðmura bulut oluyor gözlerim. Damla damla sana karýþacaðým gün yakýndýr sevgili. Acýlarýmý ve dermansýzlýðýmý soyunup üzerimden sana geleceðim gün yakýndýr. Madem ki sen yoksun bundan gayrý, ben de gözlerimi yumdum hayata ve beni sana getirecek o kara gemiyi bekliyorum.

Ýþte hazýrým, fazla bekletecek deðilim seni
Saatim geldi sevgili az kaldý vuslatýn sevincine,
Sevgi dolu sözlerini hazýrla ve bekle, geliyorum sana.
Hiçbir þey yolumdan alýkoyamaz beni yar,
Özlemliyim, geliyorum seni saklayan topraklara.

13/10/2007

Ayþegül TEZCAN