SEÇKÝN GÜNDÜZ


ZÝL

‘Gittin, unuttun bizi. Bir daha gelmezsin artýk.’ Mektup böyle baþlýyordu.

Birkaç tümce sonra zarf elinden kaydý.

‘‘ Kal,’ mý dedin!’’ diye mýrýldandý, yürek atýþlarý yatýþmamýþtý. ‘Unutulmaz anlarý da nereden çýkardýn !’ Gözleri en baþa ; biz ! sözcüðüne gitti. ‘Olsa olsa çekingenlikten.’

Suçüstü yakalanmaktan korkmuyordu. ‘Dün ayrýldý , dönüþüne daha iki gün var. Üstelik eliyle verdiði þu anahtar.’ Kendi odasýnda gibiydi.

Adýný görünce bir çýrpýda zarfý açýp okumaya koyulmuþ , sað üst köþeyi önemsememiþti. ‘Ayýn yirmi ikisi... Dört gün sonrasý... Yani pazar! Ayrýlacaðým gün... Biliyor. Parayý, o gün öðleden sonra vereceðimi söylemiþtim.’

Yazýsýna alýþmýþ, ikinci sayfayý daha kolay yarýlamýþtý. Bölümcesiz, göze hoþ gelmeyen bu mektuptan giderek etkileniyordu. ‘Utangaç sözcükler gözü peklerle iç içe; baþ kaldýrýyor, yer yer boyun eðiyor. Özlemiþmiþ?! Oysa buradayým!’

Gözleri daldý. ‘Yoksa sezdirdi de ben mi?.. Sanmýyorum. Ýlgilendim desem?.. Karþýlaþtýkça birkaç basmakalýp sözcük. En olaðanüstüsü de kahvaltýda onu övüþüm. Gerçekten, tek baþýna burayý iyi iþletiyor.’

Sayfanýn sonunda duraksadý. ‘Bu denli beðenilecek biri deðilim.’ Dudak büktü, ‘Hiç deðilim.’

Okudukça bencilleþiyor, acýya itelemekten tat alan biri olarak tanýmlanmaktan hoþlanýyor muydu?

Üçüncü sayfaya geçtiðine neredeyse yazýklanacaktý.

Bir ara, ‘‘ Hayýr, hayýr,’’ diye fýsýldadý. ‘Kafamý iyice karýþtýrdýn. Ne yapacaðýmý tam saptamýþtým!’

Þaþkýnlýðý þimdi öfkeye dönüþmüþtü. ‘‘Bunlarý yazdýracak hiçbir þey yapmadým,’’ diye söylendi. Yapmadýn deðil mi? ‘Belki’ lere, yoksa’ lara yer yok. Hiçbir þey yapmadým. Ne þunu... Ne bunu... Ne de... Ya da’ lara da yer yok. Nasýl sorulursa sorulsun, yanýtým ; hayýr.’

Somyadan kalktý. Okumayacaktý. Okuduklarý yetmiþti. Perdeyi açýnca deniz gözlerini kamaþtýrdý. O güçlü, ýþýltýlý maviler dönüþünü erteleme düþüncesini köreltebilecek miydi?

‘Ne’ ile ‘ne de’ ler arasýnda sýkýþýp kalan erteleme düþüncesi sürüp gitti.

Arada bir, ‘‘Döneceðim, dönmeliyim,’’ diye fýsýldýyordu. ‘Deðil bir gün, birkaç saat bile gecikemem.’

Gözleri sözcüklerde, ‘‘ Sakýn ,’’ dedi, ‘‘sakýn ha! Uyma bu mektuba. Pazartesiyi düþün, salýyý anýmsa!’’

‘Bir þeyler yapmalýyým? Bu kesin de ; ne?! Yapýlmasý gerekenlerin en uygunu?’ Okudukça seçenekleri çoðalýyordu. ‘Ne ?! Ya’ larý , ya da’ larý bir bir yeniden düþündü.






‘Gözlerine bakýyorum, gözlerini kaçýrýyor. Parayý uzatýnca sayarak alýyor. Ýyi yolculuklar dileði... Hoþça kalýn... Hiçbir þey olmamýþ gibi -hiçbir þey olmadý ki- ayrýlýyorum. Mektup çekmecede. Görmedim. Seviyor diye -o da kesin deðil ya- sevmeli miyim?!’






‘Baba... Anlatsana... Annemle nasýl tanýþmýþtýnýz?’

‘Sýrasý mý þimdi. Görmüyor musun, okuyorum.’

‘Babaný sýkma yavrum. Git kardeþinle oyna.’






‘Yoo... Mektubu bilerek oraya býraktý. Anahtarý da... Dönüþünü gideceðim günle çakýþtýrmasýna ne demeli! Her þey tasarlanmýþ.’

‘O sýcakta hepsi iþinin baþýnda , çalýþýyor. Benim de burada eðlenip dinlendiðimi sanýyorlar. Mektuba dek öyleydi.’






‘Daha bitmedi.’

‘Ýlginç bir yaz... Dinlerken yaþadým. ’

‘Demek öyle...’

‘Bu da bir þey mi ! Yaþamda neler oluyor.’

‘Bence yanlýþ yaptýn.’

‘Ben de olsam öyle yapardým.’

‘Doðru mu, yanlýþ mý ; bilmiyorum ama... Ýnanýn yalnýzca þunu düþünmüþtüm—’

‘Haydi içeri geçelim. Toplantý baþlamak üzere. Zil çalýyor.’






Zil deðil ziller çalýyor. Kapýlar,telefonlar... Kapýda ya postacý ya o! Telefonlarýn her çalýþýnda da... Özlemle beklenen ya da sakýnýlan anlar ; dönüþümlü... Deðiþmeyense zilin sesi, týnýsý... Yüreðinin çarpýþý...





‘Bakýn þu sözcüðe. Doðru olduðuna inanabilsem... Kuþkum yersiz mi; söyleyin.’

‘ Þiit ... Toplantýdayýz !’

‘Yazýlanlarýn içtenliðine inanamýyorum. Þu kýsacýk sürede? Ýliþkisiz , iletiþimsiz...’

‘Azýcýk susar mýsýnýz . Not tutamýyorum !’

‘Tek kanýt dört sayfalýk bir mektup. Yetersiz. Yargý için çok yetersiz. Yeterlileþtirmenin de yolu— ’

‘Duyamýyorum. Susun ama artýk.’

‘Doðru söylüyor , susun. Kafamýz karýþýyor.’

‘Bugün tam dokuzuncu gün! Anlaþýldý mektup gelmeyecek. Ýki gün daha beklemeli?.. Ya da hafta sonu oraya gitsem?!’

‘Dinlemeyecektiyseniz neden geldiniz! Susar mýsýnýz!’






‘Sus! Sus, diyorum sana. Dinlemek istemiyorum.’

‘Kýskanmana gerek yok. Geçmiþ yazlardan bir aný.’

‘Onu bir daha göremediðin için öyle söylüyorsun. Bulabilseydin!.. Belki de buluþuyorsunuzdur?! Kim bilir... Eve bile getirmiþsindir.’

‘Bilseydim anlatmazdým.’









‘Þu küçücük anahtar yaþamýn akýþýný mý deðiþtirecek?! Varsýn çiçekler kurusun. Yolda, balkonda, her yerde, herkeste olanlardan... Az bulunur da olsalar býrak solsun. Dinlenmeye geldin, sana ne saksýlardan! Yarýn susuz kalacaksýnýz, bunu iyi bilin. Suç bitkilerde, anahtarda deðil ; çekmecede. Çekmeceyi çeken ellerde, elleri çekmeceye çeken nedenlerde.’







‘Sevgiyi sýnava dönüþtürdün.’


‘Her þeyi güçleþtiren sensin! Kalemin!..’


‘Böyle giderse ikimiz de sýnýfta kalacaðýz.’


‘Gülme!’


‘Kaç kez söyledim; mektubu yazma nedenim inan ki...’






‘Saati ileri almaya kalkýþmasaydým masaya yaklaþmayacaktým. Yine de yelkovan hýzlanmayýnca... Birkaç dakika geri kalsa ne çýkar! O sýcakta pil aranýr mý !’

‘ Dinle beni. Bütün bunlar sudan neden.’

‘ Hayýr. Baþka amacým yoktu.’

‘ Eski pilleri çekmeceye koy diyen oldu mu!’

‘ Doðru. Çöpe at. Sonunda mektubun gideceði yere... Yo, bu hiç olmaz ; anlar. Bekle postalasýn. Ýþte o an... Bakarsýn ; göndermez. Bu da olasý... Off, dinlenmek için geldiðim bu yöreden yorgun mu ayrýlacaðým!’









Gözleri zarftaydý. ‘Adý , soyadý , caddesi , sokaðý , numarasý... Týpa týp... Mektup benim sayýlýr. Gönderilmemiþ de olsa...’ Yapýþtýrýlmamýþ oluþu iþi— ‘Yapýþtýrýlmýþ olsa da açardým. Kim olsa açar. Suç mu? Suçmuþ demek ki, baksana. Ýster misin bir gün önce dönsün; daha erken dönsün ; bugün , þu an dönsün. Ne yapacaðýmý belirlemeden beni hazýrlýksýz yakalasýn! Yo ; ne yapacaðým belli de sonucunu kestiremiyorum.’






‘Anahtarý size çiçekleri sulamanýz için býrakmýþtým. Odamý karýþtýrmanýz için deðil!’

‘Neden, sen! deðil de siz ?! Sulaman! demen gerekirken, ‘manýz’lar niye? Çekinme; mektubu neden yeðlediðini biliyorum.’

‘Evet ; mektubu yeðledim. Çekingenlikten ama senin çekingenliðinden...’






Eve yaklaþtýkça adýmlarý sýklaþýyordu. Her akþamki gibi ilk iþi yine giriþteki posta kutusuna bakmak olacaktý. ‘Nerede kaldý þu mektup!’





‘Son sayfa yok mu !!. Günlerdir kaçýncý okuyuþum.’





‘Salý sabahý, diyor. Karþýlamamý istemiyor. Erkenmiþ. Ýncelik!.. Ne hoþ bir niteliktir.’








Duygularý ile düþünceleri kimi sözcüklerde birbirinden ayrýlýyor, kimi sözcüklerde buluþuyordu. Sonunda, kesiþen doðrularý -tümüyle olmasa da- yakalayabilmiþti. Çýkýþ yolu bu ortak noktalardan oluþan bir kesitti. Yerden zarfý alýp somyaya oturdu. Gözleri sayfanýn yarýsýnda , bir sözcükte durdu. Düþ gücüyle beslenen tasarýlarý belirginleþmiþ , yargýsý kesinleþmiþti . Bunda o tümcenin etkisi yadsýnamaz. Artakalan sözcükler bir bir önemini yitirmiþti. Özenle seçilmiþ olsalar da...

SEÇKÝN GÜNDÜZ