Sabah ezanlarýyla uçurduðum güvercinler geliyor aklýma
dünyamýzýn daha hayata küsmemiþ çocuklarýnýn ak bakýþlarý akranlarýna
illa ki hatýralarýmda çemberle beraber çevrilen hayatlar
horoz þekeri leblebi tozu diþlerimde bir unutulmaz aðrýyla keçi boynuzu
çýkrýkçýlar yokuþunda ilk düþüþüm anafartalar çarþýsýnda kayboluþum
dahasý Hacýbayram’da ikindi vakti aðlayan gözlerimi silen derviþin elleri
durdurun bir imkan varsa sonsuzluða giden bütün güvercinleri

gök yüzünün kurak düþlerinin kurgucusuyum içimde derin bir kuyu
çocukluðumdan düþtüðüm yollarýn esaretinden kurtaramýyorum kendimi
ne zaman dönsem memleketten günebakanlar boynunu bükerdi yollara
sonra Ankara bir güneþ gibi parlardý ufukta umudumdu aþklarým
ben ise maðrur gururlu dahasý vedasýz çekip gitmelerden keyif alýrdým
aklýmsa inadýna camlarýna yaslý otobüslerin ardýnda kalanlara takýlýrdý
paçalý güvercinler hep evlerine dönerler çekiktir kanatlarý

eyvah çekiyor da inadýndan eyvallah demiyor mazlumun katili
ahkam kesiyor durmadan hakim mizaný bozuk terazilerin baþýnda vebali var
kýrmýzý kiremitlerin yerini alan intizar kömürün isiyle daha da karardý bu kýþ
kuþ gribinden korkuyor cahil kýt akýl aç býrakýyorlar kuþlarý bu nasýl intikam
balkonuma sayýsýz güvercinler aldým yüreðime sýnýrsýz kanatlar taktýlar
esnaf saðdan soldan bakýp gizlice gülüyor hele biri var berber benden hýnzýr
güvercinlerin þairi yüreðini de doyur diyip diyip gülüyor iþte halimiz

sisle kaplanýyor þehrin üstü bu mevsim hep böyledir Ankara puslu
hasret ciðer yakýyor daraltýyor nefesi mecburen alýyor veriyoruz yapmadan hesabý
bir tek Tanrý biliyor olup bitenleri çarpýyor bölüyor çýkartýyoruz faydasý yok
acýnýn bahanesine sarýlmak acizlerin iþi bize direndikçe kazanýlan hayat lazým
gönderdiðim bütün güvercinler ulaþamadan menziline öldüler tek tek
kasketin düþmeden baþýndan deniz dolanmadan ayaklarýna ve güvercinler babam
güvercinler masumdurlar ne günahlarý varsa at vebalini benim boynuma