korkularýmýn hendeklediði tiz baðýrtýlarla
sýrtýma gebeleniyordu ölümler.
umudumu yormak bahasýna yüreðim
kalyonunda arýyordu sakladýðýn sevdayý.

fesleðen çiçeði yanaðýndan solmayan öpüþler,
kavgaya bilenmiþ yürekler yolladým
yitik sevdalara aný olsun diye.
kulaçladýðýn sularýn yüzüne,
týrnaklarýmla kazýdým aþkýmý,
kirpiklerinin hançerleniþine
siper ettim baðrýmý,
alnýma yokluðunu ayrýlýk ayrýlýk iþledim,
þiirlerin anlatýlarýna emzirdim çýðlýðýmý,
gözlerim çaresiz adýmlarla
yanaklarýnda arýyordu izlerini,
türküler söyleniyordu gözpýnarlarýmýn hududunda,
asi tebessümlerle aðýtlar yanýyordu yokluðuna,
ve, bir çocuðun avuçlarýndan içiyordu yüreðim
sensizliði kana kana.

hasretimi,
özlemimi yaktý serçelerin kanat çýrpýnýþlarý,
þimdi ise bana,
serçelerin ve çocuklarýn seni özlemesi kaldý
içimdeki sokaklarýn ýssýzlýðýnda.
oysa sen,
sözlerin en acýsýný pusatlanýp
gözlerinle vuruyordun yüreðimi.
sanýk sandalyesinde,
ellerim kelepçeli,
yüzlerce voltluk kelimelerle
yakýyordun bedenimi.
olsun gözüm; olsun,
ne yapsan azdýr bu oyunbozana.
çarp kapýlarý yüzüme tokat gibi,
kapat açýlmamacasýna,
kanat ellerimi,
git ardýna bakmadan,
aðlamadan,
git...git,
gülüþler, sevinçler sana kalsýn
hasretin bana,
senin elinden olacaksa eðer;
ayrýlýk da yakýþýr bana.


ben doðurdum bitmesiz sancýlarla bu sevdayý,
kan revan içinde kestim göbek baðýný,
ilk aðlayýþýný,
memeye sarýlýþýný
ve tanýk oldum
ve gördüm kör bakýþlarla
bilincime çatal yürek nakýþlanýþýný.
ben doðurdum, kendimi ateþlere atarak,
yeminimi-sözümü ayaklar altýna alarak,
onurumu,
gururumu,
býçkýn çocuklarý,
nazlý kýzlarý,
ve aslan gibi yiðitliðimi hiçe sayarak.
bu benim ne ilk, ne de son üzülmüþlüðüm;
biliyorum.
biliyorum, gözüm gözlerinde güler yalnýzca,
ellerim ellerinde doyar açlýðýna.
kapýna geliþim,
seni dileniþim,
bil ki kendim için deðil,
ki bu benim ilk sevda bebeðim.
gözümün Nur’u
acýlarýmýn pýnarý,
hasretlerin anasý,
bu benim ilk sendeleyiþim.
reva deðil bir baþýma yaþamak bunca aþký,
biliyorum,
buluþamasak bile büyütürüm yine.
su veremiyorsam çeliðe,
kovulduðum hanelerden çekip gidiyorsam,
artýk çocuklar gibi aðlýyorsam,
kýrýlan onurumu otamak içindir,
yýkýlan gururumu onarmak içindir.
bakýþlarým sessiz bir kurþun gibi
çoðalýrken namluda,
gençliðimi yatýrdým direnmenin çoðul yitimine.
Dersim’in daðlarýndan geçtim
Munzur’da yüzdüm,
bütün saatler durdu yüzümün çizgilerinde,
yok ettim bütün þarkýlarý,
parçaladým þiirleri,
emanet aldýðým mavi atlarýn terkisine oturdum,
yaralayan sözleri duyan kulaklarýmý saðýr ettim,
baðlanýrken dilim parçalandý,
denizler utandý vurulmuþluðundan,
kýzýl kalemlerin sancýsýyla yazdým mektuplarý,
ve her þarkýya beni aldatan anlamlarý sardým.
þimdi ise bana,
hüzünlü þarkýlarýn ve vurulmuþluðumun
býçak sýrtý izleri kaldý
içimdeki sokaklarýn ýssýzlýðýnda.
oysa sen,
beni sorguluyordun
öfkeyle,
hýnçla.
olsun gözüm; olsun,
çok sorgulardan geçtim,
gözaltýlardan,
tutuklanmalardan.
bilirim sorguçlarýn acýmasýzlýðýný.
baþ edemediðim,
direnemediðim,
ve yenildiðim.
onlar bilincimi sorguladýlar
sen yüreðimi, sevgimi.
nasýldýr insanoðlunun naturasý, bilirsin,
hep;
hep büyük oyuncular yönetir bizleri.
ve sen,
ne yapsan azdýr bu oyunbozana,
sorgula,
vur beni,
yak,
kül et,
kör kurþunlarla gel alným çatýna,
senin elinden olacaksa eðer;
ölüm de yakýþýr bana.