Ölümü tatmak istediðimi söylemiþtim ya!
Vazgeçtim...
Güzeldi gözleri yeþildi ölümün
Ortaçað kalelerinde savaþtým onunla,     
Kapalý demir kapýlar ardýnda
Bekleyiþim onu kýsa bir andý
Kötü bir günü býrakmýþ gibiydi ardýnda
Kavramýþtý uzun japon kýlýcýný sýmsýký
Ateþ saçýyordu gözleri; yeþil, kýrmýzý
Esen rüzgarla saçlarý havalandý.
     Bedeni dikleþti, durdu, sustu;
     Konuþmak gereksiz der gibi bir hali vardý
     Kovalamacaya giriþmiþtik; buðranlý
     Yere basmýyordu ayaklarýmýz
     Yerçekimsiz dalýþlarýmýzla
     Kale burçlarý ardýmýzda kalmýþtý
Bu kýsacýk bir andý
Aslýnda inanýlmazdý, imkansýzdý
Kaçtým, yeþil gözlü, sarý saçlý ölümden
Nefesim tükenmiyordu ama bitkindim
Beynimin içinde dolaþan binbir türlü
Düþüncenin akmasýndandý tükenmiþliðim
     Ardýmda hayat beni seyrediyordu
     Her bir gözün ince damarlarýndan     
     Akan hayat beni çaðýrýyordu
     Ama,
Acýsýz ve bir o kadar da kesin
Ölümün nefesi yüzüme vurmuþtu

     
Korkuyordum güzel sarýþýndan
Korkumu daha atmamýþken yüreðimden
Birdenbire bir martý çýkýp geldi
Ýki göðün arasýndan süzülüverdi
Neden bilmem gittim onun ardý sýra
Güzel sarýþýn dikildi karþýma dedi ki;
“Yokluðunu kabullenmelisin
Sen artýk bana aitsin”.
Aidiyetimin kayboluþunu seyret o zaman
Dedim ona, ama o bunu duymayacaktý
Fütursuzca bir kayboluþtu gidiþim
Ortaçað kalelerinin üzerinden.
Gökyüzü soluk maviye boyanmýþtý
     Ey ölüm ! Býrak beni, yaþamam gerek !
     Sen yaþadýðým kadar mýsýn?
     Bak beni bekleyen ne çok iþ var daha     Ne de çok sevdiðim....
     
Býrakmýþtým güzel gözlü sarýþýný ardýmda     
Heybetli ve de gösteriþliydi ölüm;
Yokoluþtu sessizce dipsiz bir kuyuda
Olmak böyle bir þeymiþ yaþamýn kýyýsýnda.