Ýçimiz gam keder doluydu
Parfümünün kokusu pusu kurmuþtu burnumuzda
Özlemler birbirleriyle çarpýlýp artýyordu,
Yazmamýz gerekiyordu; yazdýk...
Yapýþtýrýcýyla bereleri yapýlmýþ
Yazýk bir acý vardý iliklerimizde
Aðlamayý bir meziyet biliyorduk
Hasretler karaya vuruyordu
Her Ezan sesinde, seni beni sevmen için dua ediyorduk
Ve her an el tutuþmalarýný düþlüyorduk
Ýçimiz buruktu, yazmamýz gerekiyordu; yazdýk...
Ýkinci tekil þahýslarýmýzý her seninle
Ve ilk harfini büyük yazýyorduk
Þarkýlarda, anýlar arasýnda geçiþ yapýyorduk
Heder oluyorduk sensiz günlerde
Ýstanbul esiyordu meltem
Baktýðýmýz gökyüzünün
Rengi bile farklýydý ikimiz için
Ben kýzýl bir gökyüzüne bakýyordum
Dertliydik; yazmamýz gerekiyordu, yazdýk...
Sevgiyi mecaz anlamda mý kullanmýþtýk,
Yoksa gerçekten hiç sevmemiþ miydik?
Geceye aðlardý yalnýzlýðýmýz
Seni hep yanýmýzda sanýyorduk
Karanlýktan bile korkuyorduk bazý
Gündüzleri gece saydýk...
Sensiz bir gün, bir ay gibi geldi bize;
Ýçimiz doluydu, yazmamýz gerekiyordu; yazdýk...
Yarým býraktýðýmýz kafiyeler oldu
Bazý biz yarým býrakýldýk
Noktalama ve imla hatalarýna bile dikkat etmedik
Kimi zaman da yenildik,
Ama hiç vazgeçmedik yazmaktan
Týpký sevmekten vazgeçmediðimiz gibi...
Buruktuk, yazmamýz gerekiyordu; yazdýk...
Her heceyi ismin zannettik
Sensizliklere tövbe ettik
Her ezan sesinde dua ettik
Kafiyeleri bile senin için þiire yürüttük
Her kýrýlan kalpte,
Bin defa kahrolduk
Aðlamamýz gerekiyordu; yazdýk...
Bir gün okursan bu þiiri
Beni deðil, yalnýzlýðýmý düþün
Bir gün aðlarsan yaþadýklarýmýza
Bana deðil; yalnýzlýðýma aðla...