'Zaman, geçmiþ ya da gelecek zamandýr. Çöl... Sapsarý kumlar güneþin yakýcý ýþýklarý altýnda parýl parýl... Göz alýr ha bire. Gökyüzü renksizdir. Yeþilin bütün tonlarý hafýzalardan silinmiþtir. Boðucu bir yel eser uzaktan uzaða... Kuzgun sesleri.. Çöl, Fuzûlî olmuþtur; sessiz bir gazel okumakta.
Taa ufukta nokta gibi bir karartý vardýr. Habire samyeli eser
dörtbir yandan. Burada yön de yoktur týpký yeþil gibi...'

modern çaðýn kadýný mý ördü bu aðý aþkýn adýna
-ki iliklerde mýzrak mýzrak ýþýklarýn çelengi-dir
gökyüzünde gömülü ölünün ayak ucundaki yýldýzar

yýldýzlar mý
yok yok sevinç gözyaþlarýdýr yaþanmýþ aþklardan artakalan
esir çiçeklerin alýnyazýsýdýr bu

gözlere mil çekilmiþse
kumlar da kördür bundan ötürü -ve bundan böyle-
çiçeklerin suskunluðuna denk
çölü kaynatan aþkýn mahiyeti
leylâ'yý görür mü hiç

leylâ bir hiçtir görebilen gözlerde
bir kadýnsa -ki aranan-
seraplarýn maviliðinde
esrarlý dumanlarýn kývrýmý yok
mecnûn'un býraktýðý ayak izinde
okunabilir aþkýn imzasý
þol sahrâ vü deryâ içre

'Ve karartý <ân>ý yakalar. Çöl kükremektedir geçmiþ ya da gelecek zamana doðru...'