Yol olmak istedim belki de Konya Ovasýnda. Sadece onunla ve sadece orada. Ýnanýlmaz bir istek bu, beni oraya çeken. Düþündükçe yaðmur duasýna çýkýyor gibiyim, kara topraklara has. Hatta kuþlar bile açýyor kanatlarýný küçük çiseleri ararcasýna. Umulmadklarýn orada olduðunu hissediyorum...



Her gözümü kapattýðýmda, sanki gözlerimi orada açýyordum. Konya Ovasý : Benim bitmez serüvenim. Kirlenmemiþ ve özel. Bazen rüyalarýmda, hiç bilmediðim bir yere gittiðimde, oranýn Konya Ovasý olduðunun düþünüyorum. Ve soluk soluða kalktýðým rüyalarýmda ise, Konya Ovasýndan buralara uzun bir yolculuk yapýyorum, bir göz kapaðý mesafesinde... Umulmadýklarýn artýk orada olduðunu biliyordum. Ruhum, bedenimi çekiyordu. Orada beslenecekmiþim gibi bir his veriyordu bana. Bunlarýn hayal olmasýndan korkuyordum. Sakinlikten de çok belki de aradýðým huzuru, bir sürede olsa orada yaþayabilecektim.


Duydum ki ; ikindi zamanlarý ve geceler çok güzel olurmuþ, Konya Ovasýnda. Gökyüzünün birbirine karýþmasý ve daha sonra da binlerce yýldýzýn kendilerini ispatlarcasýna doðmalarý, doðanýn burada nefes aldýðýnýn bir kanýtýydý. Bir türlü çýkmasýný bilmeyen çiçekler, sanki gökyüzüne vermiþlerdi o güzel renklerini. Ve yýldýzlar, yýldýzlar daha ölümsüzdü burada. Sonsuza kadar uzanýyordu. Sanki bütün sýrlarýný açýða çýkarmýþlardý, çýrýlçýlaklardý. Ve belki bende bir yýldýz olmak istedim Konya Ovasýnda, diðer yýldýzlardan farksýz.


Küçük bir çocukken yanýþmýþtým Konya Ovasýyla. O uzun ve kasvetli yol ; taþýyordu aðýrlýðýný. Ve soluksuz uykumdan uyandýðýmda ilk kez aþýk olmuþtum hayatýmda. Olabilecek en güzel rüya karþýmda ve herþeyden öte göz bebeklerimin içerisinde uzanýyordu. Oraya baktýðýmda görülmeyeni görüyordum. Ruhlar dans ediyordu burada. Kafamý, gökyüzüne çevirdiðim zaman, hiç tanýþmadýðým yýldýzlar bakýyordu bana. Burada bir þenlik vardý sanki. Hislerimizde ve duyarlýlýðýmýzda yaþayan bir þenlik. Mutlu olduðumu, gerçekten mutlu ve huzurlu olduðumu anýmsýyorum, yýldýzlar þahit gözlerimde. Artýk ne soðuk ne de kasvet kalmýþtý içimde. Ýlk defa çocuk olduðumu, çocuklar gibi mutlu olduðumu görmüþtüm Konya Ovasýnda...


Ve þimdi, bir kez daha çaðýrýyordu beni. Acaba ne gösterecekti bana. Yine istediðimi mi verecekti? Belki de sadece hayalden ibaretti oralar. Belki de bunlar benim sessiz çýðlýklarýmdý. Belki de ben : Konya Ovasýydým koskoca ve ýssýz topraklarda. Benim bir Konya hayalim vardý herksten sakladýðým. Sadece bana ait olan, içimde yaþayan. Hiç piþman olmadým hayalini kurduðum zamanlar. Yaþadýklarýmýn hissettiklerim ve hissettiklerimin ruhum olduðunu öðreten bir kývýlcýmdý orasý.


Bazen nedenlerini bilmediðimiz þeyleri yapmak isteriz. Ve bazen de ne pahasýna olursa olsun yaparýz. Ruhumuzun istekleridir onlar, bizden habersiz sessizce çekerler içlerine bizi. Kaygýsýzca yaþarýz o aný. Ve görünmeyeni görür ruhumuz, duyulmayaný duyar. Hayal gibidir ; gözlerimizi kaparýz, ama yine de karþýmýzdadýr o.Gözlerimiz kapalýyken tek görebildiðimizdir : HAYAL...


Benim de küçük bir yýldýz gibiydi Konya hayallerim. Gözlerimin önünden kayýp gitmesine bir türlü engel olamadým. Konya Ovasý: Benim ruhum. Ne bir çiçek istiyordum ne de bir deniz. Sadece orada olmak, özgürlüðümün sessiz çýðlýðýný duymak istiyordum. Ama yýldýzlar durmuyor, teker teker kayýyorlar. Umutlarýn bittiði, sonsuzluðun baþladýðý yerdi orasý benim için.Hangi kuþ orada bir aðaca konmak ister ki...? Hayatýmýn da Konya Ovasýndaki yýldýzlar gibi kaydýðýný görüyorum. Her saniye ve an ve an. Buna dur diyememenin endiþesini taþýyorum. Kabullenmek..!! Artýk kabulleniyorum ; karþýlýklar yetmiyor bazen. Hüzünler ise acý bir mutluluk býrakýyor ardýndan, yavaþ ve aðýr...