Duy beni...

Elsiz ayaksýz
dilenmeyen
dile gelemeyen
bir
Gölge vardý hani
Gecenin söküklerini diken
kordan aðýr bir yürek yarasýyla
kapýna geldi
duydun/mu

Gecenin saðýrlýðýna inat
soluðunun yýpranmýþ haliyle
merhaba diyen
maðrur bir o kadar/da
suskundu…
Hani öylece
bir sabahýn ýlýk nefesine
teslim olan
hissettin/mi?
...

Umutsuzluðunun umudu
sen olunca
sus!
Kelimelerini arka ceplerine
doldurup
gözleri nemli
sana seslendi
gördün/mü?

Bütün renklerini azat etmiþti
baþýboþ
bir gecenin serseri
kaldýrýmlarýnda
þarkýlar yutunca
dilini.

Ey sevgili
sesime ses ver
dergahýný
kaybetmiþ derviþim
türküsünü yitiren
ozan gibiyim
Gör beni
duy beni

kendi kendimin katili olmadan
haydi
uzat elini
dokun
tenime
…

Rasim Yýlmaz