Her þey sendin o günden sonra.
Yýllar geçmiþti aradan koskoca altý yýl.
Ve hala her þey sendin o günden sonra.
Hala en sevdiðimiz çay bahçesinde oturuyordun.

Hatýrlayabiliyor musun orayý?
Hani beni bizim þarkýmýz çalarken,
En güzel kýyafetlerini giymiþken,
Terk ettiðin yerden bahsediyorum.

Yine her zaman ki gibi ilk ben gelmiþtim.
Zaten hiç erken gelmemiþtin ki sen.
Ve her zaman ki gibi bir çay isteyip bekledim.
Sen zaten bekletmeyi çok severdin öyle deðil mi?

Ahmet abiyi hatýrlýyorum boþ bardaðý alýrken.
Nerde gelmedi mi daha seninki sözünü hatýrlýyorum.
Nerden bilebilirdim bu geliþin son geliþ olacaðýný?
Ve nereden bilebilirdim bu gidiþin son gidiþ olduðunu?


Yaklaþýk yirmi dakika gecikmiþtin hatýrlýyor olmalýsýn.
Daha otururken çok kalamayacaðým demiþtin.
Ben sadece çay, çay içer misin diye sorabilmiþtim.
Ve sen yorgunum kahve istiyorum demiþtin.

Ahmet abi kahveyi getirirken,
Sana da hafif bi gönderme yapmýþtý,
“Çocuk kök saldý filiz verecekti be yenge”
Sözleriyle ortama neþe katmýþtý hatýrlýyor musun?

Ve o cennetleri müjdelen gülüþünü,
O uðruna ömür verilecek gülüþünü,
O hayata dair her þeyi barýndýran gülüþünü,
En son orda görmüþtüm ve sen bi daha hiç gülmedin...

Sen yavaþça biraz daha yaklaþýp,
Sen gidiyorsun ben seni bekleyemem.
Deyip arkana bile bakmadan gitmiþtin.
Ve o günden sonra her þey sen oldun.
Kalbime acýyla ýlýk ýlýk doldun o günden sonra...