Kýzgýn kumlar gibi yanan bir Þubat gecesinde gördüm ben seni. Nasýl bir þeydin öyle? Üzerine siyahlar giyinmiþ, talihin gibi karanlýðý saçlarýna sermiþtin. Gecelerde aðlayan dolunay gibi süt beyaz elini çýkarmýþ koynundan dalga dalga üzerine yýðýlan sýcaklýðý uzaklaþtýrmaya çalýþýyordun.

Bu gün gibi hatýrlýyorum kýr çiçeði kokan o toprak ellerinin rengini. Aniden karar verip zamansýz doðan bir güneþ gibi, bulunduðu yerden bir baþka yere akýp giden sabýrsýz bir yýldýz gibi tarife sýðmayan bir öykü, bir hikaye, bir masaldý ellerin.

O günden sonra her çiçek senin gözlerinin içinde savruldu içime bir su gibi ey yar. O günden sonra her sabah ezan okunurken kýr çiçeklerinin ayakuçlarýnda uykuya uzanan ceylanlarý kaldýrýp seni görmeleri için katýna gönderdim. Sýrtýmý güneþe yaslayýp kuzey, doðu ve batýya seni anlattým sürekli.

Artýk bakýþýn bir kelebeðin aðlamasý iç geçirmesi titremesi kadar uzaktý bana. Ama bir annenin yavrusuna hediye ettiði öpücük kadar kutsal sýcak ve yakýn!

Gelecek kaygýsý olmayan çocuklar gibi masum düþlerimin uçurtmalarýnda uçurdum gözlerini. Seher vakitlerinde daðlarýn eteklerine saklanan nergis kokulu rüzgarlarý yüklenip sýrtýma uyurken üzerine döktüm ben.

Terleyen alnýnýn sýnýrlarýnda sabaha ümitle uyanan mavi gözlü kýrlangýçlarla iðde kokulu rüyalar taþýdým her sabah güneþin serildiði üstüne. Sen biçilmemiþ gök ekin tarlasý kadar asil, zengin ve bereketli bir çað gibi uzanýrken yataðýnda, ben gelincik çiçekleriyle seni renk kýyametine tutmuþ serin ve ak bulutlarla buharlanmýþ bedeninin terini kirpiklerimle silmiþtim.

Üzülme, gözlerine soðuk ayazlar deðmesin diye baharlar biriktirdim secdelerde ben sana. Öðlen ateþten denizler hücum ederken coðrafyaya, ben tuz kokan nefesime serinlikler baðlayýp kurak ülkelerine taþýdým martý çýðlýklarýyla. Gelincik çiçeklerinin kýr tebessümleriyle sokuldum ben sana. Uður böceðinin kýrmýzý sýcaklýðýyla dokundum dudaklarýna. Serçelerin gözlerine bulutlarý baðlayýp yaðmur taþýdýðým günü hatýrlýyorum da saçlarýna. Ne kadar büyüleyiciydi? Fýrtýnalarda kýrýlmaya eðilmiþ söðüt aðaçlarý gibi titrek ve aðýr, deli deli dalgalanan asil bir bayrak gibi maðrurdu.

Ey sevgili!

Her sabah teninin sýcaklýðýnda büyüsün diye çiçek açmamýþ beyaz tomurcuklar getirirdim yanýna. Yakýp gemilerimi limanlarýna sürdüm tüm kayýklarýmý. Kutuplardan çaldýðým siyah kar yýðýnlarýný diþlerinin beyazýyla yoðurdum. Sessiz türküler söyledim sonsuzluðuna okyanuslarýnýn. Beyaz ürpertiye tutulan çimen kokulu kelebekleri saçlarýna kondurdum. Seni söylettim sanatçýlara, seni çizdirdim ressamlara, seni çaldýrdým tüm müzisyenlere. Terleyen avuçlarýna sýðýnan gizli düþler gibi notalar düþtüm keman kaþlarýnýn “elif” sayfalarýna.

Þimdi topraklarý çorak kesilmiþ bir ülke yalnýzlýðý gibi cam kýrýklarýnýn doldurduðu yüreðimi kanatarak yaþýyorum ben seni. O gül çaðýný andýran gözlerinin denizleri içimin kýyýlarýný vurmaya devam ediyor hala. Denizyýldýzlarý ile doldu kenarlarým gel. Boynu bükük kýrlangýçlarým yetim kaldý bu mevsim. Bir hýçkýrýk gibi eksik ve kesik kaldý gençliðim ellerinde.

Ben hala seni dün gibi, elini sallayan o bebek gibi, kanatlanýp uçan kelebek gibi, soðuk bir su taze bir meyve tadýnda, ak süte ak kalemle yazýlan o kader gibi, içten, karþýlýksýz ve öte bir sevgiyle seviyorum ey gözleri bahar kokan sevgili.

05 Haziran 2012 – 11.19