Çýkmaz bir sokak þimdi hayat
Ve aramýzda büyüyen bir özlem,
Gelme sakýn
Gidiþin kýþ/ kýyamet deðilse þayet
Gitme sakýn
Geliþinle yüreðim titreyecekse eðer

Uzun zaman oldu sana yazmayalý. Yine kirpiklerim iniyor bir bir siyahýna. Ardýndan sevmeye çalýþýyorum hayatý, uðraþýyorum .

Bugün ben,
Bugün hayat ,
Ve bugün inanç.
Daha bir karmaþýk, daha bir anlamsýz, daha bir zayýf. Diyorum ki bir kereye mahsus, sadece bugünlüðüne “dün” olsak.

Beni özlüyormuþsun sen de, öyle diyorlar.

Özlemin öfkeyi kefenleyeceðini sanýrdým, yanýldým. Ah iþte Kasým da geldi, artýk sonbahar ýslaðý cümlelerim. Gizlesem hasta ediyor bu ýslak cümleler, söylesem fayda etmiyor.

Bende, zamaný felç etti özlem de, sen de nasýl da kýpýrtýsýz, uzak bakýyor. Görülmemiþ bir suskunluk canýmý okuyor inceden. Öyle bir suskunluk ki seninki, söküyor alfabemi harf harf. Þimdi ben, uzaðýnda duran, sana ait, ayrýlýða mahsus cümlelerimin izbesindeyim. Ýþte o cümleler içime yayýlýyor ve aklýmýn o isyancý aþkýna gücüm yetmiyor artýk.

Bugün ben
Bugün hayat
Ve bugün inanç,
Daha bir kaybettik, daha bir yenildik, daha bir daðýldýk. Her kaybettiðimde ayaklarýmýn dibinde bitiyor yokluðun. Ah olsaydýn diyorum, olsaydýn olmazdý bunlar.

Ýþte, baðrý taþ yokluðun… O kadar yoksun ki, bazen bulutlarla göçtüðünü sanýyorum. Oysaki ben göðsünden silemediðin ölüm kalým savaþýndým, bir zaman. Masalýmsý geliyor þimdi, bir zamanlar rengarenk yaðmýþ olmak.

Martý sesli gülüþlerim dikenli dudaklarýma dolanýyor þimdi. Seslensem, uçar mý gökte yine kuþlar? Ve dinmiþ þenliklerim baþlar mý tekrar kaldýðý yerden? Ceplerim hala kýz çocuðu hayallerimle dolu, bir bir atsam denize dalga sesinde buluþur muyuz yine ?

Biliyorum, gelmeyeceksin. Ve ben de olaðan sayýklama saatlerimdeyim, birazdan uçarým bir kuþun kanadýnda semaya. Oradan bir avuç güneþ çalarým, ýþýksýz kalan her gecem için. Azcýk hayat, bir dirhem de umut, bugünlük yeter, yarýný yarýn düþünürüz.

Beni misafir ederken sema, belki üzülür o göçmen bulut, ya da halime acýr omzunda gittiðin rüzgâr da bir iz, bir alamet fýsýldar sessizliðe.

Biliyorum, gelmeyeceksin ve ben yine yalnýz dolaþacaðým eskinin bizli sokaklarýný, adým adým.

“Herkes gibi yaþa sen de” diyordun. Oysa ben hep, þafak vakti durgun bir denize yaðan yaðmur gibi yaþamak istiyordum, sen hiç bilmiyordun, ben hep istiyordum.

Beni özlüyormuþsun sen de, öyle diyorlar…
Yokluðunun emzirdiði yalnýzlýðým büyüyor bak, gün be gün. Aklým þaþsa da çoktan vazgeçilmiþ oluþuma, kalbim geçemiyor bir enkazýn yanýk izlerinden.

Sen de beni sormuþsun, öyle diyorlar.

Sadece üzgün demiþler. Kefaretsiz acýmdan, terlemiþ ellerimde buruþan resimlerimizden bahsetmemiþler. Bir de özlediðimden, çok özlediðimden…

Uzun upuzun bir sessizlik oldu.
Son kere ve geri dönmemecesine,
Pýrýltýlý, iri bir gözyaþý tanesi
Benim zavallý hikâyemi terk etti.

Nun