HÖKÛMAT KAPISINDA LEYLA BÝLMEZLER



Hani yurttaþýn ömründe bir kere mahkemelik iþi olur da, nerede bir mahkeme lafý geçse, hemen o anlatýlýr ya; bu da ona benzer. Ama, bu kez anlatýlan mahkeme deðil, hastane öyküsü. Kýsa bir ipucu vermek gerekirse, öykünün konusu, komþumuz Leyla teyzenin apandisit ameliyatý. Eve geldim, Leyla teyze anlatýyor. Haným dinlemede. Çok ilginç bulduðundan mýdýr, saygýsýzlýk olmasýn diye midir, bilmem, sus dinle, iþareti yaptý. Dinliyoruz:

…

Akþamdan kulaðýma eðile eðile on beþ kez söylendi ya, sabah aðzýmdan susam tanesi girmedi. Her sabah olduðu gibi sarý saçlý hemþirelerden biri kapýnýn eþiðinde belirdi. Bu sarý saçlýlarýn daha güleç yüzlü olaný, daha bir güzelcesi. Dedim ya hani, ebe Kadriye’nin baþyapýcýda çalýþan torununa benzeyeni. Ah Kenan ah, sen doðunca erkek torun verdim diye, kubarlanan anan olacak kadýnda kabahat. Ýnsan, çocuðu kimlerin peþinde dolaþýyor, nasýl insanlarla karþýlaþtýracak, araþtýrmaz mý, izlemez mi? O karanlýk suratlý gelinle, bohçacý kýlýklý dünür, anana çok bile ya; þimdi oralarýna girmeyelim.

…

Hemþire birkaç kez çaðýrmýþ, ben gelinle alýp vermekten duymamýþým. Bu kez sesi biraz yüksekçe çýktý:
- Müyesser teyze, haydi herkes seni bekliyor!
Bak þimdi! “Yavrucuðum o Müyesser de nereden çýktý!” diyecem, olmaz. Ben o Müyesser’i unutalý altmýþ yýlý geçti. Gelin olduðumda on beþini henüz bitirmiþtim. O gün bu gündür Leyla aþaðý Leyla yukarý. Kimse Müyesser demez ki. Kýrk yýlda bir Ýsmet Paþa’ya oy vermeye gidecem de, ya da evde kaç baþ yatar kalkarýz sayýp dökmeye gelecekler de ben Müyesser diye bir adým olduðunu anýmsayacam.
Ama, þu da var, beni hökûmat kapýsýnda da Leyla bilmezler. Öyle, rahmetli Hüsnü gibi “Laylaaa” da demezler haa. Kibarca “Müyesser haným”, Müyesser abla” derler.

      …

Bu adýn öyküsü de çok anlamlýdýr. Babacýðýmýn çalýþtýðý fabrikanýn muhasebe servisinde bir Müyesser haným varmýþ. Güzellikse güzellik, kibarlýksa kibarlýk, ara sýra birlikte gördüðü zamanlarda fark edermiþ ya kocasýna saygýysa saygý da ondaymýþ. O zamandan kafasýna koymuþ babacýðým, kýzým olursa adý Müyesser’dir diye. Öyle de olmuþ. Adým hazýr olduðundan ilk çocuðunun oðlan olmayýþýna bile hiç üzülmemiþ babam.

      …

     Adýmýn Leyla’ya dönmesi gelin olduktan hemen sonra oldu. Bizim rahmetli Hüsnü; adýndan baþka iyi yanýný göstermezdi ya, nur içinde yatsýn, kaynanam beni görüp beðendiði gün pusuya yatmýþ beklermiþ, adýmý deðiþtirmek için. Neymiþ efendim? Onlarýn mahallesinde bir cadý Müyesser varmýþ, bunu bahçede erik çalarken yakalamýþmýþ da, eþek sudan gelinceye kadar pataklamýþmýþ. Benim adýmý duydukça da yediði dayak aklýna geliyormuþ. Þimdi bu adý deðiþtirmesin de ne yapsýnmýþ. Eh artýk, yeni gelinlik mi desem, el kapýsý mý desem, sesimi çýkaramadým.

     …

Çok sonra kendi aðzýyla itiraf etti; Leyla Sayar’a hayranmýþ bizim rahmetli. Adýmý ondan Leyla olsun, istermiþ. Öyle kötü bir Müyesser de yokmuþ aslýnda. Yollarýnýn üstünde bir Müyesser haným varmýþ ama, gelir geçerken ceplerine meyvedir, þekerdir yiyecek doldururmuþ. Çok iyi, sevilen bir kadýnmýþ.

     …

     Leyla teyzenin saati dolmuþ olmalý, kalkmaya yeltendi. Tam kapýdan çýkacak, bu kez bizim haným meraklandý:
- Peki apandisit ameliyatýnýz nasýl geçti?
     Leyla teyze apandisit deyince þaþýrdý:
- Apandisit ameliyatý olduðumu söylemiþ miydim? Bir sarýþýn hemþire vardý. Yaþý, boyu, güler yüzlülüðü. Aah…