İnsan kendi doğasıyla çeliştiği, çatıştığı sürece bunalım anaforlarından kendini kurtaramaz. Tarihi süreçte ortaya çıkan ve zamanla anlamını kaybeden birtakım kuruntu ve takıntılarla hayatı kendimize zehir etmenin anlamı ve gereği yok. İç sesimize güvenmeli ve doğaya teslim olmalıyız.

Akıllı bir tefecinin insanların güvenini kazanarak onları amaçları için kullanmak istemesi ironik bir anlatımla ele alınıyor.

Doğu Karadeniz’in coğrafi yapısının özellikleri farklıydı.Doğru dürüst şöyle on beş, yirmi dönüm düz arazi bulmak mümkün değildi.Denizi takip eden sahilden itibaren içeriye doğru yükseltiler başlıyordu.Yükseltiler içerisinde ara ara fazla olmayan düzlüklere rastlamak mümkün olabiliyordu.Karadenizdeki fındık bahçeleri de genellikle bu yüksek yerlerde yerlerini almışlardı.Sahile doğru inildikçe düzlükler,göze çarpıyordu.

İşçiler,öğleden sonra aynı çalışma temposuyla fındık toplamaya devam ettiler.
Güneş,tepelerden aheste aheste süzülerek ufkun kızıllığında ertesi günü tekrar doğmak üzere kayboldu...

İşçiler,üst üste istiflenmiş saman ve çalaz karışımı yatakları indirerek odaya serdiler.Oda,iki oda büyüklüğünde dar ve uzundu.Duvarlar,bir insanın yetişebileceği yükseklikte boydan boya aralıklarla çivilenmişti.Duvarlar,geçmiş yıllarda yaşananların izlerini taşıyor gibi bir görüntü sunuyordu.Aralıklı olarak yazılan yazılar ve resimler dikkatli bakıldığında insanın yüzüne çarpıyordu...

Roman 5 bölümden oluşmaktadır ve oldukça da uzun. 1. Bölüm olayların başlangıcını (Olaylar), 2. ve 3. Bölümler (Rüyalar ve Rüyalara devam) bataklığa dönüşen deryadaki çırpınışlar ile birlikte rüyaları, 4. Bölüm (Gerçekler) ortaya çıkan gerçekleri, 5. Bölüm ise (Haberler ve Postalar) roman kahramanının konu üzerine bazı yazışmalarını ve tüm