Heyecandan kalbi pýrpýr atan küçük Sabriye’nin aklýnda ki tek þey sabahýn bir an önce olmasýydý. Bu sebepten erkenden yataðýna uzanýp battaniyesini üzerine çekip bir an önce sabah olsun diye gözlerini kapatýp uyumak istiyordu. Çünkü gözlerini açtýðýnda güneþ doðmuþ, sabah olmuþ ve o gün gelmiþ olacaktý. Fakat bir türlü uyuyamýyordu gözlerini sýký sýký kapatmasýna raðmen. Yatakta bir o yana bir bu yana dönüp duruyordu ama gözlerini hiç açmýyordu, gözlerini zorla kapatmaktan göz kapaklarý aðrýmýþtý neredeyse. Arada bir uflayýf pufluyordu kendi kendine. Ne kadar zaman geçmiþti o da bilmiyordu yataða girip gözlerini kapattýðýndan beri. Tek düþüncesi sabah olmasýydý. Annesi uyumadan önce kýzýný kontrol etmek için içeriye girdiðinde bile Sabriye gözlerini açmamýþtý, uyuyor numarasýna devam etmiþti. Annesi gelip yatakta dönüp dururken açýlan üstünü örtüp o tatlý yanaklarýna küçük bir öpücük kondurup sessizce iyi geceler caným demiþti ama Sabriyenin hala gözleri kapalý ve aklýnda sadece sabahýn olmasý vardý, annesinin ne üstünü örtmesine nede yanaðýndan öpmesine nede iyi geceler deðiþine hiç bir tepki vermemiþti.

Aklýna her geldiðinde kalbinin atýþlarý hýzlanýyor, garip bir mutluluk sarýyordu küçük bedeninin her bir hücresini. Hatta gözlerini açsa gecenin karanlýðýnda odayý aydýnlatýrdý sevinçten parlayan gözleri. Bir türlü uyuyamýyordu ne yapsa ne etse bir türlü kalbinin çarpýntýsý yavaþlamýyordu. Hatta çizgi filmlerde gördüðü kuzularýn çitin üstünden atlarken saymayý bile denemiþti ama sadece on’a kadar sayabiliyordu ve herhalde bu sayý onun uyumasý için gereken zamandan çok azdý keþke annesi daha fazla saymasýný öðretseydi diye düþündü ama yapacak bir þey yoktu. Uyku elbet karanlýk odasýna uðrayýp zaten kapalý olan gözlerinden içeri girecekti elbet, zaten sabahý hiç görmemiþti, hiç yataðýna yatýpta uyuyamadýðý olmamýþtý. Bu gecede uyuyacaktý ve sabah olup neþeyle yataðýndan kalkýp yeni güne merhaba diyecekti ve bir haftadýr beklediði o büyük gün gelmiþ olacaktý.

Saat iyice ilerlemiþti kesin, çünkü artýk caddeden arabalar geçmez olmuþtu, derin bir sessizlik sarmýþtý sanki koca þehri, mahallesini, apartmanýný ve odasýný. Çýt bile çýkmýyordu duvardaki saatin tik tak seslerinden baþka. Heyecandan kuruyan boðazýný ýslatmak için bir ara kalkýp bir bardak su içmek istedi fakat gelmeyen uykum ya kaçarsa, hiç gelmezse diye düþünüp vaz geçecekken ne olursa olsun deðip saatlerdir kendini zorla zincirlediði yataðýndan kalkýp mutfaða gidip su içtikten sonra yavaþ adýmlarla odasýna geri dönmüþtü. Annesi ve babasý çoktan uyumuþtu bile çünkü odalarýnýn ýþýðý kapalýydý. Pencereye yönelip dýþarýyý seyretmek için perdeyi araladýðýnda, görebildiði bütün evlerin ýþýklarýnýn kapalý olduðu gözüne takýldý, herkesler uyumuþtu küçük Sabriye’den baþka, bunun üzerine kafasýný duvardaki saate doðru çevirip saatin sabahýn 4 olduðunu görünce bir daha ve bir daha baktý gözlerine inanamayýp. Sabah olmuþtu neredeyse ve hiç uyumamýþtý. Ne yapacaktý þimdi birazdan sabah olacaktý neredeyse ve ne zaman uyuyup kalkacaktý bir sürü olumsuzluk sardý birden Sabriye’yi, birazda telaþ, azýcýkta korku. Onu uyutmayan heyecan gitmiþ yerini telaþ almýþtý ve hemen ýþýðý kapatýp yataðýna yatýp yine bir an önce uyumak için gözlerini kapatmýþtý fakat aklýndaki tek þey sabahýn birazdan olacaðýydý ve hiç uyumadýðýydý. Nasýl dayanacaktý akþama kadar uykusuzluða, o daha bir çocuktu, bazen annesinin arkadaþlarýndan duyduðu olmuþtu sabaha kadar uyumadým diyenler fakat o daha bir çocuktu ve buna dayanabilecekmiydi, çünkü daha önce hiç uykusuz kalmamýþtý, daha önce hiç böyle bir þey yaþamamýþtý.

Düþünceler düþünceleri kovalayýp duruyordu durmadan, derken evlerinin yakýnýnda ki camiden sabah ezanýnýn sesi yankýlanmaya baþlamýþtý, evet sabah olmuþtu ve daha önce hiç sabah ezanýnýn sesini duymamýþtý, bir çok sefer adýný duyduðu fakat daha önce hiç dinlemediði sabah ezaný okunuyordu iþte. Birazdan daðlarýn ardýndan gök yüzü aydýnlanmaya baþlayýp daha sonra güneþ doðacaktý ve sabah olmuþ olacaktý ama Sabriye ne zaman uyuyacaktý, nasýl uyuyacaktý, ne yapacaktý. Bütün gece gelmeyen uykusu darma daðan olmuþtu ve kalkýp güneþin doðuþunu seyretmek için pencerenin önüne bir sandalye çekip perdeyi açmýþtý. Hava yavaþ yavaþ aydýnlanmaya baþlamýþtý ve karþýdaki kocaman daðýn tepesinden güneþ birazdan doðacaktý, kollarýný pencereye koyup kafasýný kollarýnýn üstüne birazdan doðacak olan güneþi beklemeye baþlamýþtý. Güneþ yavaþ yavaþ daðýn zirvesini yakar gibi görünmeye baþlamýþtý ki Sabriye gözlerini dinlendirmek için birkaç saniyeliðine kapatmýþ ve bir daha açamamýþtý. Güneþ doðmuþ ve güneþin pencereden içeri giren sýcaklýðý bedenini sarmýþtý, sanki annesinin kucaðýnda uyuyor gibi rahattý ve sýcaktý sandalye. Öylece kala kalmýþtý yorgunluktan pencerenin önünde. Ne güneþin doðuþunu görebilmiþti nede yataðýnda huzurlu bir uyku uyuyabilmiþti, öylece kalakalmýþtý pencerede, yalnýz yapayalnýz, yorgun, çaresiz, uykusuz, mutsuz, huzursuz ama rüyalar aleminde düþler perisiyle birlikte en güzel rüyalarý görecekti belkide